هوش مصنوعی: ای پادشاهی که در مدح و ستایش تو، سخن‌وران و شاعران دیگر را پشت سر گذاشته‌ام.

هوش مصنوعی: به برکت ستایش شاه و به کمک او، ممکن است زندگی و جاودانگی خضر (نماد زندگی جاوید) همواره باشد، و در عین حال، وجودی شفاف‌تر از آینه اسکندر (نماد قدرت و عظمت) یافت شود.

هوش مصنوعی: حدود بیست سال است که در دفتر تو مدح و سخنانی نوشتم، اما از گنجینه خموشی و راز، هیچ نامی در یک دفترم ثبت نشده است.

هوش مصنوعی: در دنیای نیکان و بزرگان، ثروت و وسعت با حقیقت و ارزش واقعی شخصیت سنجیده نمی‌شود. ممکن است من در نظر پادشاه هیچ ارزشی نداشته باشم، حتی اگر ثروتی قابل توجه داشته باشم. ارزش انسان به دارایی‌اش نیست، بلکه به شخصیت و دستاوردهایش بستگی دارد.

هوش مصنوعی: غیرت و قدرت طبیعت در من باعث شده است که با دنیای مادی و بی‌ارزش دشمنی داشته باشم؛ همچنان که ملک واقعی با خاک و گوهر کم‌ارزش خصومت دارد. به همین دلیل، من نیز از طبیعت خود دور می‌شوم.

هوش مصنوعی: اما اگر یک قطره از بخشش پادشاه بر زمین بیفتد، خواهی دید که درباید از حسادت به دریاهای سبز به آن قطره نگاه می‌کند.

هوش مصنوعی: اگر سه نفر از نواب، این مداحی را بشنوند، ربع مسکونی به تنگی می‌آید و این به خاطر بزرگی و شرفی است که بر قامتم می‌زند.

هوش مصنوعی: ای سلطان، حالا که در اوج قدرت هستی، تلاش کن تا کسی نتواند باج و خراجی از تو بگیرد و خود را با شکوه و عظمت افسران نشان دهی.

هوش مصنوعی: تا کی باید از غم و اندوه فرار کنم؟ چرا مردم در هر جا از خوشی‌های زندگی لذت می‌برند، اما من همواره درگیر خودم هستم و نمی‌توانم شاد باشم؟