هوش مصنوعی: ای خداوندی که فتنه‌ها را از بین می‌بری، به من چنان دانشی عطا کن که از تو به رستگاری برسم و دل عاشق من آرام گیرد.

هوش مصنوعی: تو در مقام و رتبت بالاتر از آنی که جادو و اندیشه‌ات بتوانند به وصف تو بپردازند و گنجی را در درون مضمون من بیابند.

هوش مصنوعی: در مقابل بلندای خلاقیت و طبع زیبا که مانند دریا پرموج است، زیبایی و وقار جملات و اشعار من در برابر آن تاب و توان سستی ندارد.

هوش مصنوعی: زمان به سرعت می‌گذرد و تو از عمر خود غافلی و از کسی نمی‌پرسی که چه بر سر زندگی‌ام آمده است.

هوش مصنوعی: من نیز از تماشای چرخ دوران و روش زندگی مردم کناره‌گیری کرده‌ام و با دل خوش، اما غمگین، به تنهایی و عزلت پناه آورده‌ام.

هوش مصنوعی: بخت من در سختی و ضعف است و حالتی نامناسب دارم. انگار که به دلیل مشکلات، نتوانسته‌ام جایی در میان دیگران داشته باشم. با این شرایط، چگونه می‌توانم با قوانین زندگی و سرنوشت خودم کنار بیایم؟

هوش مصنوعی: از این داستان و ماجرا بگذر که من شلوارکی دارم که در زیر آن، دلربایی دارد که تمام حواسم را از من گرفته است.

هوش مصنوعی: هر جا که نشستم، سر و صدای زیادی از آن بلند می‌شود و اگر از جایی به بیرون نگاه کنم، چیزهای ناخواسته و بی‌ارزشی می‌بیینم که مرا آزار می‌دهد.

هوش مصنوعی: به نظر می‌رسد که چیزی از گذشته‌های دور و مهمی در حال ظهور است. این اشاره به نمادهایی از قدرت و مبارزه دارد که در فرهنگ کهن ما ریشه دارد. در واقع، این جملات به تاریخ و اساطیر گذشته اشاره می‌کنند و نشان‌دهنده اهمیت آن داستان‌ها و شخصیت‌ها در شکل‌گیری هویت فرهنگی ما هستند.

هوش مصنوعی: لطفاً برایم پارچه‌ای نرم و آبی‌رنگ بیاور تا از بخت بد رهایی یابم و خوشحالی‌ام بیشتر شود.

هوش مصنوعی: ای کاش به خاطر خوشحالی‌ام که بخت خوبم به من هدیه‌ای داده، شلوار را از پا درآوری و در آغوشم بگذاری.