هوش مصنوعی: من کیستم که به خاطر من، آسمان را می‌بوسد؟ امروز برای من بهتر است، چون فردای من از رحمت‌های خدا برخوردار خواهد بود.

هوش مصنوعی: در سایه وحشت از زنگی که به وجود آمده، حکام به خواب رفته‌اند و ترس از خطر باعث شده که مانند شمشیری تیز، آماده‌ی ظهور و جنگ شوند.

هوش مصنوعی: اگر افکار و اندیشه‌های من به میدان بیایند، می‌توانند شب تاریک را مانند روز روشن کنند، حتی اگر فقط یک تصویر از آن افکار در این شب تاریک بیفتد.

هوش مصنوعی: در این دنیا، کسی مانند من را آسمان به بیداری نخواهد دید، مگر اینکه در خواب. در آینده هم کسی برابری چون من نخواهد یافت.

هوش مصنوعی: اگر هفت دریا را که موج‌زنان است بسنجی، به اندازه‌ای که من در وجودم دارم، یک قطره بیشتر نخواهد بود. در واقع، دریاهای بزرگ با حال و هوای خود، هیچ‌گاه به اندازه‌ی گوهرهایی که از طبع من به وجود می‌آید نمی‌توانند ارزش داشته باشند.

هوش مصنوعی: وقتی که آسمان را نظاره کردم، حسرت خوردم و گفتم ای کاش یکی از آجرهای این بنای زیبای سبز رنگ من بود.

هوش مصنوعی: وقتی ایوان من را دید، گفت ای زحل که به اشتباه اینجا هستی، زیرا این رفتار ناپسند تو از ذات نیکو و بنیان من دور است.

هوش مصنوعی: هر کسی که در کیهان نگاه کند، می‌بیند که او نیز همچون من، خادم جدان و اجداد من بوده است.

هوش مصنوعی: میری که بر پیکر زمین سوار است، از آسمان صدای مهر را قطع می‌کند و من گوی زرینی را از او گرفتم که نشان‌دهنده قدرت من در مدیریت دنیا است.

هوش مصنوعی: ای فرزند شاه، تو از چه می‌دانی که دل عاشق من تا چه اندازه از بلای آسمان غمگین است؟

هوش مصنوعی: من شاهی بودم که زیبایی‌ام دلنشین و شیرین است، و در عین حال، مثل ستاره‌ای روشن در آسمان، عذرای من بر بلندی‌ها درخشان است.

هوش مصنوعی: اگر دست من را نگیری، پس از وجود من جدا شو. اگر قدرت پایداری و حمایت از من را داری، ثابت قدم باش.

هوش مصنوعی: تا زمانی که چرخ روزگار در حرکت باشد و آفتاب در آسمان بدرخشد، ای خاک، درگاه تو پناگاه من است.