هوش مصنوعی: ای عشق تو که بوسه‌ات برای ما خیلی ارزشمند است، آیا جان ما برایت مهم شده و یا اینکه می‌خواهی بوسه را بی‌ارزش کنی؟

هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر به یک شخص نازک‌بدن اشاره می‌کند و می‌گوید که اگرچه ممکن است بر پارچه کتان ظلم شود، تو هم مثل آن ماهی هستی که خودت بر پارچه سختی می‌کنی. به عبارت دیگر، شاعر به نرمی و لطافت شخصیت اشاره می‌کند و از زیبایی و شکنندگی او تمجید می‌کند.

هوش مصنوعی: چقدر دیگر می‌خواهی با موهای افشان و گردنبند نقره‌ات مانند یک کودک، در این دنیا بازی کنی و برای هر چیزی دلبری کنی؟

هوش مصنوعی: گاهی با ناز و بازی، قامت من را به شکل زیبایی خم می‌کنی و گاهی هم با این چوگان، مرا مثل گوی و توپ سرگردان می‌کنی.

هوش مصنوعی: چند بار به هدفم تیرهایی از حسادت فرستاده می‌شود، پس تو با ابرو و مژه‌هایت به دیگری اشاره می‌کنی و به او نشان می‌دهی.

هوش مصنوعی: گاهی با ناز و فریب، مثل تیرکمان، من را زیر نظر می‌گیری و گاهی با یک اشاره، کار صد تیر را انجام می‌دهی.

هوش مصنوعی: وقتی که لب‌هایت مانند مرجان و دندان‌هایت چون مروارید باشند، من از حسرت به دندان‌هایت فکر می‌کنم و برای دیدن آنها دلم می‌خواهد که لبم را به چنگ بیاوری.

هوش مصنوعی: گاهی اوقات با نگاه زیبایت مرا جذاب می‌کنی و دل من را شاد می‌کنی، و گاهی دیگر، با بی‌مهری‌ات قلبم را زخم‌زده و غمگین می‌کنی، به گونه‌ای که مانند مرجان، زیبا و در عین حال، آسیب‌پذیر می‌شوم.

هوش مصنوعی: ای بهار، تو عاشق واقعی هستی که با زیبایی و چهره‌ات، محفل را از گل‌های لاله و نرگس پر می‌کنی.

هوش مصنوعی: گاهی دل غمگین من را مانند لاله‌ای می‌سازیم، گاهی هم به این لاله مانند نرگسی می‌نگرم و خیره می‌شوم و حیران می‌مانم.