هوش مصنوعی: خسرو به شیرین گفت که دیگر مثل قبل نیست و از موضوعی جدید سخن می‌گوید.

هوش مصنوعی: ای محبوبی چون خسرو، من بخاطر لطف و فضل تو شرمنده‌ام.

هوش مصنوعی: لب زیبای تو جان‌ها را زنده می‌کند و هزاران خدمتگزار همچون من در برابر تو هستند.

هوش مصنوعی: حالت ابروی تو به قدری زیباست که هیچ چیز دیگری نمی‌تواند به پای آن برسد؛ زیرا من که دوستت دارم، در هر گوشه و کنار از عشق تو مجروح و کشته شده‌ام.

هوش مصنوعی: موهای زیبای تو مانند مشک است که بسته‌بندی شده و بسیار جذاب است، و آن چهره‌ی فریبنده‌ات، در واقع زیباترین و دلرباترین چشم‌انداز روی زمین به شمار می‌رود.

هوش مصنوعی: نمی‌خواهم درباره‌ی موضوعی صحبت کنم که حال و هوای آن هنوز مناسب نیست، چرا که به خاطر شرایط فعلی، زمان خوبی برای این بحث نیست.

هوش مصنوعی: قد بلندی تو از عرش هم بیشتر است، اگر در جای خود بایستی.

هوش مصنوعی: من نمی‌گویم که زیبایی تو همچون یک ماه در آسمان است، زیرا این زیبایی آن‌قدر بزرگ و متفاوت است که قابل مقایسه نیست.

هوش مصنوعی: من با تو، ای ماه زیبا، سخنانی گفتم که پاسخ آنها را خوب و شایسته شنیدم. بارک‌الله!

هوش مصنوعی: جواب تلخ تو نه از زیبایی دلت برمی‌آید، بلکه از کمبود محبت و زندگی واقعی در درونت نشأت می‌گیرد.

هوش مصنوعی: هر تلخی که به دیگران تحمیل می‌کنی، به خاطر کینه‌ات نیست؛ بلکه آن تلخی‌ها به همین دلیل شیرین است که تو خودت مثل این تلخی‌ها هستی.

هوش مصنوعی: من به تلخی‌های زندگی راضی و خوشنود شدم؛ زیرا این تلخی‌ها برایم بهتر هستند از شیرینی artificial و دروغین.

هوش مصنوعی: لب آن درها از یاقوت ساخته شده و بر روی بنده‌ها، سفت و محکم است. این درها یادآور سخنانی است که درباره‌ی بدی‌ها گفته شده است.

هوش مصنوعی: بهتر است درباره‌ی چیزهای بد صحبت نکنیم، چون گفتن بد هیچ‌گاه مناسب نیست و از نیکوکاران، هیچ‌گونه بدی نمی‌تواند نشأت بگیرد.

هوش مصنوعی: من نمی‌گویم که از عشق تو دل و جانم در تلاطم است، چون اگر این عشق زهر هم باشد، از زیبایی تو شیرین و خوشگوار است.

هوش مصنوعی: ای تو، من هیچ شکایتی از تو ندارم حتی به اندازه یک مو، اما به حرف‌های من گوش کن که داستانی را برایت روایت می‌کنم.

هوش مصنوعی: وقتی که مرا به دره‌ی ذلت انداختی، خودت در مقام و جایگاهی بالاتر از خورشید قرار گرفتی.

هوش مصنوعی: تو اینجا هستی و ما هم در این مکان هستیم، اما نمی‌دانیم تو در کدام نقطه‌ای و ما چه موقعیتی داریم.

هوش مصنوعی: تو به من گفتی که من برای تو عزیزم، اما فاصله‌ای که بین ما وجود دارد، مانند فاصله‌ای است که از زمین تا آسمان است.

هوش مصنوعی: دل‌ها می‌توانند احساسات و مفاهیم گوناگونی را تجربه کنند و در عین حال، دل‌های دیگر نیز در این فرآیند درگیر هستند.

هوش مصنوعی: هرچند دل من از صحبت‌های تو خوشنود است، اما در دل دیگران هم تأثیر و نقشی وجود دارد.

هوش مصنوعی: پرنده‌ای که نمی‌تواند پرواز کند، هرگز بر بام تو فرود نمی‌آید.

هوش مصنوعی: تو، ای خورشید درخشان، قصر بزرگی داری که با عرش الهی در ارتباط است.

هوش مصنوعی: من می‌ترسم که یک روز تو به مقام بالایی برسی و ادعای خدایی کنی.

هوش مصنوعی: چشمم به آنجا نیست که در آن زیبایی و مناظر وجود داشته باشد، زیرا آنچه می‌بینم مانند این است که جهان در آنجا بر سر خود کلاهی ندارد و از آن افتاده است.

هوش مصنوعی: کیست که بتواند زیبایی تو را بدون نور ماه ببیند، در حالی که حتی از دور هم نمی‌تواند تو را ببیند؟

هوش مصنوعی: نمی‌خواهم از تو خواهش کنم که آرزوهایم را برآورده کنی، اما فقط یک بار نگاهت را به من بیانداز.

هوش مصنوعی: تو مثل سرو هستی، زیبایی و بلندی، اما کی به من سر بزنی و از آنجا وارد زندگی من شوی، در حالی که من می‌بینم تو در هوای خوشی و نشاطی.

هوش مصنوعی: من در جایی هستم که پایین‌تر از آن وجود ندارد و تو در جایی هستی که دیگر بالاتر از آن امکان ندارد.

هوش مصنوعی: عجب است اگر راه من به جایی باشد که سال‌هاست فریاد و ناله من به آنجا می‌رسد.

هوش مصنوعی: نمی‌توانم از آسمان بگویم که تو برتری، چون می‌دانم که تو از آن هم بالاتر هستی.

هوش مصنوعی: نمی‌خواهم بگویم که تو مانند خورشیدی هستی که بر تمام جهان می‌تابد، بلکه تو چیزی فراتر از آنی.

هوش مصنوعی: زیبا رویان که به خاطر زیبایی‌شان معروفند، از تو رنگ و بویی گرفته‌اند.

هوش مصنوعی: ميوه‌ای که در باغ است، به خاطر زیبایی و دل‌چسبی‌اش شبیه به توست و شیرینی آن هم به خاطر لب‌های تو طعم‌دار شده است.

هوش مصنوعی: برخی از آدم‌ها با رفتارهای سرد و تندخویانه خود، زندگی را تلخ می‌کنند. بهتر است به جای این رفتارها، به شیرینی‌های زندگی فکر کنیم و سعی کنیم تلخی‌ها را کم کنیم.

هوش مصنوعی: برای قدردانی از تو، چرا با من قهر هستی؟ چرا اگر تو نباشی، شکر برای من مثل زهر می‌شود؟

هوش مصنوعی: این شعر به معنای این است که بهتر است با کسی که به او صدمه زده‌ای، به شکل خوبی رفتار کنی، چرا که هرچند در ظاهر ممکن است شیرین و خوشایند به نظر برسد، ولی در دل او تلخی و زخم وجود دارد.

هوش مصنوعی: از شیرینی قند تو که در دل من جا دارد، عشق و محبت به تو باعث شده که تلخی‌های زندگی را فراموش کنم.

هوش مصنوعی: من از تلخی‌هایی که از جانب تو تجربه کرده‌ام، ناراحت هستم و همچنین از دنیایی که در آن زندگی می‌کنم. به قدری از این وضعیت خسته‌ام که حتی از شیرینی‌ها نیز بیزار شده‌ام و از اعماق وجودم کراهم دیگر نمی‌توانم تحمل کنم.

هوش مصنوعی: بیا دوباره از این ذلت و خواری دور شو که تحمل این فشار مثل برداشتن کوهی از سنگ است.

هوش مصنوعی: من در درد و بیماری تو هستم، ای پزشک من، لطفاً درمانم کن، زیرا در کوی تو احساس تنهایی و غربت می‌کنم.

هوش مصنوعی: به آوارگان با محبت نگاه کن و برای آن‌ها راه حلی پیدا کن.

هوش مصنوعی: اگر مرگ به سراغم بیاید، مرا در کوی تو دفن کن و همین جا بگذار.

هوش مصنوعی: برو و پیش از آنکه مرگ سراغم بیاید، سامان زندگی‌ام را ترتیب بده. اینگونه نیست که بعد از آنکه به مرگ نزدیک شدم، بیایی و کنارم بنشینی.

هوش مصنوعی: از این فکر و خیال که همیشه در ذهنم می‌گذرد، تعجب می‌کنم که چرا من در اینجا نیستم و خاک من اینجا نیست.

هوش مصنوعی: غم‌های مرا درک کن، زیرا اگر از غم‌هایم بمیرم، در روز قیامت دستت را خواهم گرفت.

هوش مصنوعی: در اینجا به مرگ و زندگی خود پی خواهد برد؛ مگر اینکه باد مرا از اینجا ببرد و خاک من را در جایی دیگر پراکنده کند.