هوش مصنوعی: وقتی خسرو دوباره با اشتیاق به سمت معشوقش می‌آید و به دنبال جلب توجه و وصال اوست، آن زیبای دل‌انگیز نیز در انتظارش است.

هوش مصنوعی: کسی به دیگری گفت که از طرف نزدیک آن زنی که مانند حور است، به سوی درگاه شاپور بیاید.

هوش مصنوعی: می‌دانست که آن معشوقه‌ی بازیگوش از شدت ظلم و ستم‌هایی که به او روا می‌داشت، غم و اندوه‌ها را از دلش بیرون می‌کرد.

هوش مصنوعی: وقتی آن مرد آگاه و کاردان به حضور شاه رسید، دلش که زمانی شاد و خوش بود، اکنون پر از درد و غم شده بود.

هوش مصنوعی: زمانی که روز به شب تبدیل می‌شود، حس عمیق و دردناک دوری او را دزد شب به همراه می‌آورد، و صبوری‌اش را به چالش می‌کشد.

هوش مصنوعی: چراغ شادی او کم‌نور شد و دنیا برای او تیره و بی‌نور گردید.

هوش مصنوعی: از بدبیاری و نادانی، شبی سرنوشت به او رو آورد که تأثیرش بیشتر از صد سال بود.

هوش مصنوعی: شب، مانند روز قیامت، پر از رنج و ملامت است و این رنج طولانی و تاریک است.

هوش مصنوعی: از تاریکی، نور ماهی که در مسیرش قرار دارد، مانند کلیدی برای صبح، به چاه افتاده است.

هوش مصنوعی: زمان در حالتی خشمگین و ناگوار است، به گونه‌ای که این وضعیت به اندازه‌ای تاریک و غم‌انگیز است که با رنگ موی سیاه در مقایسه می‌شود.

هوش مصنوعی: آسمان ستاره‌ها را به هر سو پراکنده و زمین را با یک شگفتی از شراب ماه روشن کرده است.

هوش مصنوعی: به خاطر غم و اندوه، رشته‌ی ستاره پروین پاره شده و به همین دلیل، در دل شب، سکوت و خاموشی حاکم شده است.

هوش مصنوعی: در شب تار، همه چیز تحت تأثیر حوادث و وضعیت‌های دشوار قرار دارد، به طوری که حتی سرنوشت و تقدیر نیز به شکل عجیبی در حال تغییر است.

هوش مصنوعی: آسمان دست نیل را بر چهره زمین مالیده و به یکباره در تمامی جوانب خود بدون محبت یا دوستی تغییر کرده است.

هوش مصنوعی: فرشته به طور کامل زیر چادر رفته و از هر طرف دیوان در حال سرکشیدن هستند.

هوش مصنوعی: آسمان به خاطر کم نوری چشم‌های روشن، شب را به این سطح از تاریکی برده است.

هوش مصنوعی: چشم آسمان از شگفتی همچنان باز مانده و خروس صبح به خاطر صدای خود حیران و بی‌خبر مانده است.

هوش مصنوعی: از آن شب هیچ کس نتوانست از سلامت خارج شود، چرا که روزش روز قیامت بود.

هوش مصنوعی: صبح از سمت شرق نمی‌تابید، چون بخت روز کورش در خواب بدی بود.

هوش مصنوعی: در شب تار و پر از سکوت، شگفتی و شادی شب مانند کسی مست و سرخوش، کلید ورود به صبح را که به زندگی و روشنایی اشاره دارد، با جرات و شگفتی از هم می‌گسلد.

هوش مصنوعی: به خاطر بی‌مهری و نیکی نکردن صبح، چهره‌اش تاریک و غمگین شده و مشکلات زیادی بر زندگی‌اش سایه افکنده است.

هوش مصنوعی: ماه به دلیل غم و اندوه، روشنی خود را کمرنگ کرده و شب چهره‌اش را مثل قیر تاریک و سیاه کرده است.

هوش مصنوعی: به دلیل بی‌مهری و دل‌تنگی، صبح هیچ‌گاه به طور کامل نمی‌خیزد و به نظر می‌رسد که شب به خاطر اندوه و غصه، آرام و بی‌حرکت باقی مانده است.

هوش مصنوعی: جهان در حال چرخش و سفر است و در هر سمت، صبح‌Seekers یعنی افرادی که در جستجوی نور و روشنایی هستند، چراغی روشن کرده‌اند.

هوش مصنوعی: به پایان روز، شب در تاریکی غرق است؛ نه پرنده‌ای آرامش دارد و نه ماهی‌ای به راحتی شنا می‌کند.

هوش مصنوعی: فرشته که به دور و بر خود نگاه می‌کند، هیچ نیرویی نمی‌تواند او را در حال نشسته و بی‌حرکت نگه دارد. او از قدرت غول‌های خبیثی که در جاهای دورافتاده پنهان شده‌اند، بی‌خبر نیست.

هوش مصنوعی: به خودت وابسته باش و عمل کن، زیرا در جایی که تو به خوبی و آگاهی کار می‌کنی، کافی است و نیازی به جستجو در نقاط دیگر نیست.

هوش مصنوعی: بخت خود را خوشبخت یافتم که از بند زنگی (شبیخون) رهایی یافتم و روزگارم به خوشی سپری شد.

هوش مصنوعی: در دل صبح تاریک، تیر غم و اندوهی وجود دارد که از بالا بر سر کوه فرود نمی‌آید.

هوش مصنوعی: مرغان نی چیزی نمی‌گویند، مگر اینکه در آن شب به خواب مرگ رفته بودند.

هوش مصنوعی: هیچ صدایی از مرغ سحری بلند نشد و موذن هم نعره‌ای نزد.

هوش مصنوعی: هیچ کس از هیچ جا صدایی نشنید که پرنده صبح همان شب هم خوابیده باشد.

هوش مصنوعی: هیچ جنبنده‌ای بویی را حس نکرد؛ بادی هم از سمتی نمی‌وزید.

هوش مصنوعی: در آن شب تنها کسی که به آواز و نگاه توجهی نداشت، غیر از بیمار، فرد دیگری نبود.

هوش مصنوعی: اگر صدای ناله یا فریادی شنیدی، آن صدا غالباً از دل یک شخص خسته یا بیمار برمی‌خیزد.

هوش مصنوعی: در آن شب، او با ویژگی‌های سخت و چالش‌برانگیز خود، به ناله و شکایت پرداخت. شیرین از شدت غم و اندوهی که در دل داشت، ناراحت بود.

هوش مصنوعی: این بیت به تصوری از فردی می‌پردازد که غم و اندوه به او غلبه کرده و او به خاطر تنهایی و فشارهای روحی، احساس خستگی کرده و دلش از زندگی سیر شده است. او به دنبال آرامش و رهایی از درد و اندوه خود است.

هوش مصنوعی: گاهی می‌گویی شبی چه بر سرت آوردم، ای کاش در روزهایت چنین حالتی برایت پیش نیاید که دچار دردسر شوی.

هوش مصنوعی: گاهی از غم دل خود می‌گویی و می‌خواهی که به مرگ برسم، اما در عوض، شب‌ها تا چه موقع باید منتظر بمانم؟

هوش مصنوعی: امشب به خاطر غم تو مانند یک مرده هستم، چون هیچ روزی از زندگی‌ام پیدا نمی‌شود که از وجود تو بکاهد.

هوش مصنوعی: زندگی من به عشق تو وابسته است و وجودم از فدای تو شکل می‌گیرد.

هوش مصنوعی: ای صبح، بیا و چشمه‌های روشنی تو را به من هدیه کن، اگر تو جان من هستی.

هوش مصنوعی: بدون تو، زندگی‌ام را ترک نخواهد کرد؛ تو روحی هستی که به من زندگی می‌بخشی و جانم را دوباره زنده می‌کنی.

هوش مصنوعی: تمام شب را به همین شیوه صحبت می‌کرد، تا اینکه صبح ناگهان سر از کوه بیرون آورد.