هوش مصنوعی: زمانی که فرهاد از عشق خسرو باخبر شد، دلش مانند کوره آهنگری شعله‌ور و داغ شد.

هوش مصنوعی: آتش غیرت او به قدری شعله‌ور بود که قهر و غضبش به عمق وجود دیگران نفوذ کرده و آن‌ها را به شدت آسیب رساند.

هوش مصنوعی: ظاهراً یک لحظه به حال او خندیدند، اما در درون، مانند ماری به دور خود می‌پیچید.

هوش مصنوعی: نفس گاهی با شدت و گاهی با نرمی می‌زد، اما چون به آب داغ نزدیک شد، به شدت گرما یافت.

هوش مصنوعی: به تنهایی رفت و در میان مردم را بست و در گوشه‌ای، غمگین و پریشان نشسته است.

هوش مصنوعی: با مژگان خود، خانه را تمیز کرده و زبانش در دهانش مانند چوب بی‌حرکت شده است.

هوش مصنوعی: گاهی به راست و گاهی به کج می‌روی، بعضی وقت‌ها قرار می‌گیری و گاهی هم برمی‌خیزی.

هوش مصنوعی: بیمار از شدت تب به بستر افتاده و گاهی پاهایش به طرف بالین می‌رود و گاهی هم سرش.

هوش مصنوعی: چشمانش از اشک پر شده، اما با وجود این، دلش پر از اندوه و دغدغه‌های فراوان است.

هوش مصنوعی: دست‌های خسته‌ام را دندان می‌زنم و در دل هر لحظه هزاران تصویر و احساس مختلف را تجربه می‌کنم.

هوش مصنوعی: گاهی می‌گویی که با ذلت او را می‌کشم، و گاهی می‌گویی که دوست داشتن شرطی ندارد.

هوش مصنوعی: نباید به کسی که ارزشمند است، بی‌احترامی کرد، چرا که او نیز مانند من دل و احساس دارد.

هوش مصنوعی: نه آنقدر بی‌احساس است که کاری به کار او نداشته باشد و نه آنقدر بی‌خود است که بخواهد به او آسیب برساند.

هوش مصنوعی: پس از آن، آن پادشاه با عدل و انصاف به فرهاد دستور داد که به سوی تخت خود برود.

هوش مصنوعی: او را با احترام در نزد خود پذیرا شد و از اوضاع و احوالش آگاه شد.

هوش مصنوعی: اگر عشق او نباشد، از صداقت و پاکی دور می‌شود و به آتش درد و رنج خواهد افتاد.

هوش مصنوعی: اگر در دل عشق الهی وجود داشته باشد، به احترام آن عشق از بند و زنجیر رهایی می‌یابیم.

هوش مصنوعی: سپس او قاصدی را صدا زد و مانند باد او را برای جستجوی فرهاد فرستاد.

هوش مصنوعی: او به او گفت: وقتی که تو بی‌احساس هستی، چگونه می‌توانی با احترام به درگاه او نزدیک شوی؟

هوش مصنوعی: این بیت به این معناست که به خاطر توافق و خوش‌گذرانی، باید حاضر باشی که بدون دلخوری و ناراحتی از دیگران بگذری و از خودت کم‌گذاری کنی.

هوش مصنوعی: وقتی قاصد این سخن را از پرویز شنید، با شتاب به جستجوی آن فرد گمشده رفت.

هوش مصنوعی: او در کوه‌ها و دشت‌ها و صحراها بسیار گشت و در نهایت در گوشه‌ای از یک غار آنچه را که می‌خواست دید.

هوش مصنوعی: او به طور عاجزانه‌ای بر زمین افتاده و با دلشکسته و آسیب‌دیده‌ای به نظر می‌رسد، در حالی که پر از غم و اندوه است.

هوش مصنوعی: وقتی پیام‌رسان آن دیوانه‌ی سرخوش را از دور دید، با صدای خوشی به او سلام کرد و نشست.

هوش مصنوعی: او به جوانمرد گفت: چرا با چهره‌ای زرد و چشمانی اشک‌آلود به نظر می‌رسی؟ آیا مشکلی وجود دارد؟

هوش مصنوعی: فرهاد با دل‌سوزی پاسخ داد که آیا تا به حال کسی را به این وضع و حال دیده‌ای؟

هوش مصنوعی: ای تو، از کدام دیار آمده‌ای که از من می‌پرسی؟ اینجا را ببین!

هوش مصنوعی: چه نیازی به پرسیدن حال من است؟ حال من چنین است که اگرچه زبانم خاموش است، اما آینده‌ام را به روشنی می‌بینم.

هوش مصنوعی: من به خاطر زیبایی و جذابیت چهره‌ات، نه در طول روز آسایش دارم و نه در شب خواب و آرامش.

هوش مصنوعی: نیمه شب هرگز خوشبختی را نمی‌شناسم؛ روز را از شب تشخیص نمی‌دهم و شب را از روز.

هوش مصنوعی: در این بیت شاعر از احساسات عمیق و اندوه خود سخن می‌گوید. او می‌گوید که نگاه او به گذشته و سوگواری‌هایش باعث شده که اشک‌هایش مانند دریاهایی از خون در دلش غرق شوند. اینجا، او با شعف و احساساتش، به نوعی به درد و رنجی که در دل خود دارد، اشاره می‌کند و نشان می‌دهد که عمق دردهایش به شدت زیاد است.

هوش مصنوعی: فرهاد به خاطر عشقش به شیرین، در اینجا با مشکلات زیادی روبرو شده است. او از این وضعیت دچار تنگنا و سختی شده و حالش به خاطر این عشق نابود شده است.

هوش مصنوعی: پیام‌آور گفت: بلند شو، زیرا در این لحظه پرویز تو را می‌خواند.

هوش مصنوعی: وقتی فرهاد این حرف را شنید، دلش گرفت و آهی کشید که آتش آن به آسمان رفت.

هوش مصنوعی: گفت آوخ که كار من خراب شد و تمام روزهايم تيره و تار شده است.

هوش مصنوعی: زندگی‌ام به خاطر بخت بد پیش نرفته و هرگز راحتی را نه از بیگانگان و نه از نزدیکان خود ندیده‌ام.

هوش مصنوعی: به قاصد گفتند که ای مرد مسافر، برو و ما را با اندوه و درد خود تنها بگذار.

هوش مصنوعی: من وقتی خودم با تقدیر و سرنوشت درگیر هستم، دیگر چه نیازی به فکر کردن به پادشاه و مقام‌های دیگر دارم؟

هوش مصنوعی: من به خودم اهمیت نمی‌دهم و فقط حرف‌هایی که زدم را بیان کردم، حالا دیگر حرفی برای گفتن ندارم.

هوش مصنوعی: وقتی پیام‌آور این سخن را از او شنید، در مقابل او خود را به خاک انداخت.

هوش مصنوعی: به امیدی که داری، فرهادی، انتظار دارم که بگویی و آرزوهای من را برآورده کنی.

هوش مصنوعی: اگر من بدون تو به سوی پادشاه بروم، بر گردنم خواهند آویخت تا از درگاه او بیرون نروم.

هوش مصنوعی: اگر تو به دنبال خون من نیستی، بی‌خیال شو و بیایید به سوی پرویز برویم.

هوش مصنوعی: حالا بر حالم رحم کن و به وضعیت بد من کلافه نشو، این روزگار سخت را بر من سخت نکن.

هوش مصنوعی: زمانی که فرهاد با درد و رنجش این حرف را شنید، از جایش بلند شد و تصمیم گرفت که به سوی او برود.

هوش مصنوعی: به همراهی پیام‌آور، دل شکسته و محزون به درگاه پادشاه آمد، در حالی که مست و بی‌خود شده بود.

هوش مصنوعی: وقتی او را به سمت درگاه آوردند، او را به نزدیک شاه بردند.

هوش مصنوعی: وقتی پادشاه او را دید، با احترام بسیار او را فرا خواند و در کنار خود نشاند.

هوش مصنوعی: پس از آنکه زیبایی چهره‌اش را مشاهده کرد، به شدت تحت تأثیر هیبت او قرار گرفت و بدنش به لرزه درآمد.

هوش مصنوعی: او گفت هیبت و جلال او ناشی از پارسایی و پاکدامنی‌اش است و من در این موضوع تردیدی ندارم که این عشق در واقع الهی است.

هوش مصنوعی: زمانی که شاه به خاطر قدرت و هیبت او دچار ترس و لرزش شد، فهمید که احترام و عزت او واجب است.

هوش مصنوعی: او و جلوه‌اش باعث شگفتی‌ام شد و سوالاتی را از او مطرح کردم به این شکل.