هوش مصنوعی: در چهرهٔ زیبا و دل‌فریب او، جلوه‌ای از گل لاله و سرو بلند و درخت سمن دیده می‌شود. او همچون ماه و زهره می‌درخشد و جبینش مانند خورشید درخشان و نورانی است که به مشرق می‌تابد.

هوش مصنوعی: ماه ختن به رخش نشان‌دهنده زیبایی و جذابیت است، و لب تنگ شکر به معنای شیرینی و دلنشینی می‌باشد که به ویژگی‌های جذاب و شیرین یک شخص اشاره دارد. به طور کلی، این بیان توصیف زیبایی و دلربایی است.

هوش مصنوعی: در آن سرزمینی که او رشد کرد، از نعمت‌های بیشتری بهره‌مند بود و شیرش نیز خوراک اصلی او بود.

هوش مصنوعی: اگر هزاران نعمت هم داشته باشی، اما اگر در دل‌ت عشق و محبت نباشد، هیچ‌کدام از آن‌ها برایت مهم نمی‌شوند و شیرین نخواهند بود.

هوش مصنوعی: در آن مکانی که آن ماه شب، اقامت داشت، هیچ جایی برای چراغی نبود.

هوش مصنوعی: کنیزان برای این که شیرین را خوشحال کنند، شیر خوشی را بر دوش کشیدند و از مسیری طولانی گذشتند.

هوش مصنوعی: دل شیرین و آرامی که به خاطر دوری از آن شخص محبوب، دچار نگرانی و آشفتگی شده است. وقتی که دور از اوست، به شدت بی‌تاب و نگران می‌شود.

هوش مصنوعی: هر شب به این فکر می‌گذرانیدی و در آتش این اندیشه می‌سوختی، و همه روز هم به همین موضوع مشغول بودی.

هوش مصنوعی: گاهی و بی‌گاهی همین‌طور بود تدبیر که چطور می‌شود شیر را به آسانی آورد.

هوش مصنوعی: شاپور از این فکر باخبر شد و سریعاً به خدمت شیرین رفت.

هوش مصنوعی: به او گفت: ای سرو زیبای بلند، به چهره‌ات نگاه اهالی که اهل بصیرت هستند باز شده است.

هوش مصنوعی: اگر تو دستور بدهی، می‌توانم این کار را به راحتی انجام دهم، هرچند که به نظر دشوار می‌رسد.

هوش مصنوعی: کسی هست که در هنر نقاشی به من کمک می‌کند و نامش فرهاد است.

هوش مصنوعی: در دستان او مانند موم نرم و قابل تغییر است، و هیچ سنگ و آهنی در مقابل او وجود ندارد، چرا که جان او برتر است.

هوش مصنوعی: هر چیزی را که او در ذهن داشته باشد، همه آن را به صورتی پایدار و محکم ثبت می‌کند.

هوش مصنوعی: اگر دستور بدهی، او را می‌آورم و به خدمتت می‌گذارم.

هوش مصنوعی: وقتی شاپور این کلمات شیرین را شنید، دلش شاد و جانش خوشحال شد.

هوش مصنوعی: او به من گفت که آرامش را رها کن و سریع برو و او را به سمت من بیاور.

هوش مصنوعی: این جمله بیان می‌کند که در دوران ما، کمک به افرادی که در مشکلات و سختی‌ها گرفتارند، از سوی کسانی که آن‌ها را دوست دارند و یاری می‌دهند، بسیار حیاتی است.

هوش مصنوعی: پس از آن، شاپور که جهانگردی بزرگ بود، برخاست و فرهاد را به سمت شیرین هدایت کرد.

هوش مصنوعی: وقتی او را با آن اندام زیبا و شیرین دید، دلش به شدت از جا پرواز کرد، اما خودش را کنترل کرد و همان‌جا ماند.

هوش مصنوعی: چون ماهی از پرده بیرون آمد، با ناز و کرشمه به او نگریست.

هوش مصنوعی: فرهاد وقتی آن نگاه و فریب را از معشوق دید، بدنش از آن جاذبه همچون بید به لرزه افتاد.

هوش مصنوعی: او سرش را پایین انداخت و در حالی که ایستاده بود، از روی پای خود نشست.

هوش مصنوعی: دلش در آغوش دیگران جا گرفت و از احساسات گوناگون و هیجان به تلاطم افتاد، به‌طوری‌که از همه‌طرف اشک و آبشار احساساتش جاری شد.

هوش مصنوعی: انگار همه وجودش پر از درد و رنج شده و این حال او را به شدت تحت تأثیر قرار داده است. او به شدت مضطرب شده و هوشیاری‌اش را از دست داده است.

هوش مصنوعی: هنگامی که او شیرین را اینگونه غمگین دید، به طرز شگفت‌انگیزی، خود شیرین‌تر و جذاب‌تر به نظر آمد و به همین خاطر این احساس در او شدت بیشتری یافت.

هوش مصنوعی: او به او گفت که حال تو برای من مشخص است؛ چرا که تو در هیچ کجا نیستی، نه در چین و نه در روم.

هوش مصنوعی: در اینجا گفته شده که در کنار قصر و کاخ من، کوهی وجود دارد که در درون من حس سنگینی و سختی می‌آورد.

هوش مصنوعی: برای من کاری انجام بده، چون می‌دانم که مثل خودت، کسی را نداری که به یاری‌ات بیاید.

هوش مصنوعی: از آن طرف کوه، تعدادی گله وجود دارد که همیشه دل من به خاطر آنها درگیر و ناراحت است.

هوش مصنوعی: من می‌خواهم که از این قسمت کمر به گونه‌ای جوی آبی بگذرانم که به این سمت دروازه بیفتد.

هوش مصنوعی: چوپانان در آنجا شیر را دوشیده و برداشت می‌کنند، اما در اینجا خادمان من شیر را می‌نوشند و از آن بهره‌مند می‌شوند.

هوش مصنوعی: وقتی فرهاد این حرف‌ها را زد، احساس کرد که همه چیز به خوبی و خوشی پیش می‌رود و به طور واضح و روشن می‌بیند که اوضاع چقدر خوب است.

هوش مصنوعی: از آنجا که ما به دلخواه و تمایلات شیرین خود توجه داریم، به آرامی و با احساس راحتی حرکت می‌کنیم.

هوش مصنوعی: من منتظر هستم که آن دختر زیبا گاهی پیش فرهاد بیاید.

هوش مصنوعی: از روی مهربانی‌اش، بی‌گناهی‌ها را با یک دست نوازش کرده و دل‌ها را شاد می‌کند.

هوش مصنوعی: او این حرف را گفت و با حالتی شاداب و سرمست، به پا ایستاد و تیشه‌ی فولادی را در دست گرفت.

هوش مصنوعی: او با کمال ناراحتی و اندوه، در کنار قصر ایستاد و سپس به سمت کوه رو آورد.

هوش مصنوعی: دل به من می‌گوید که خداوند گواه است که این کوه، مانع و سنگ بزرگی در مسیر من است.

هوش مصنوعی: به خاطر ضربه‌ی تیشه‌ای که یک ماهی زده، تقریبا تمام آن سنگ را از جلو برداشت.

هوش مصنوعی: از سنگ خارا چنان جوی آبی جاری می‌شود که عقل انسان را به شگفتی می‌افکند.

هوش مصنوعی: پس از آنکه ماهی به شکلی خاص در جوی زندگی کرد، به خاطر آن جوی، یک حوض ساخته شد.

هوش مصنوعی: شیر به گونه‌ای به سمت حوض آمد که نمایانگر تدبیر و برنامه‌ریزی قبلی او بود.

هوش مصنوعی: وقتی شیرین کارها و دست‌های فرهاد را دید، دلش شاد شد و خوشحال گردید.

هوش مصنوعی: او درخواست کرد و همراه خود کسی را انتخاب کرد و برای او و دستش، صد بار تحسین و ستایش نمود.

هوش مصنوعی: سپس او به استاد گفت: ای استاد، من به خاطر مهارت‌ها و تجربه‌های تو، احساس شرمندگی می‌کنم.

هوش مصنوعی: من نمی‌توانم به خاطر زحمت‌های تو چیزی در اختیار بگذارم، فقط به زیبایی و لطافت وجود تو افتخار می‌کنم.

هوش مصنوعی: هیچ کس توانایی انجام چنین کاری را ندارد، تو چه خوب و زیبا این کار را انجام دادی؛ دستت درد نکند.

هوش مصنوعی: پس او گفت تا خدمتگزاران چند زر و جواهر را بر روی او قرار دهند.

هوش مصنوعی: او را به نزد فرهاد آورد، تا شاید از این دیدار دل فرهاد شاد شود.

هوش مصنوعی: زمانی که فرهاد آن نوازش‌های دل‌چسب و شیرین را از شیرین مشاهده کرد، هم دلش را به او سپرد و هم ایمانش را.

هوش مصنوعی: خادم تمام گوهر و زرهای خود را به خاطر او به زمین ریخت.

هوش مصنوعی: سپس او به حالت گیج و bewilderment از جا بلند شد و مانند آهو به دشت نگاه کرد.