هوش مصنوعی: هنگامی که شاپور این سخن را از شاه شنید، به سرعت برخاست و به سمت راه پیش رفت.

هوش مصنوعی: زن زیبا به قصر شاه رفت و پیغام او را به او رساند.

هوش مصنوعی: پس از آن، شاه به تو گفت که برای ورود تو عذرخواهی می‌کند و چشمانش به انتظار توست.

هوش مصنوعی: شمعی که از دل آتش می‌گیرد، فقط به فکر تو روشن است و هیچ سوزشی ندارد جز آن. نه در روز و نه در شب.

هوش مصنوعی: من بر جان و سر تو قسم می‌خورم که اگر او در آنجا باشد، دلش همیشه با توست.

هوش مصنوعی: اگر حالا به مصلحت می‌نگری، از مسیر خودم به آرامی به سوی کاخ تو حرکت می‌کنم.

هوش مصنوعی: به جایی خواهی رفت که هیچ کس، حتی مریم و روح‌الله، از آن آگاه نیستند.

هوش مصنوعی: وقتی او این حرف شیرین را شنید، به شدت ناراحت شد و از سر عصبانیت به شاپور گفت.

هوش مصنوعی: ای شاپور، تا کی می‌خواهی فریب بدهی؟ مثل کودکان، هر لحظه مرا به بازی می‌گیری.

هوش مصنوعی: دیگر مرا تحت فشار نگذار و به شکلی نتراش که این زمان عقل من به حدی رسیده که دیگر نمی‌خواهم زیر بار این موارد بروم.

هوش مصنوعی: من تا کی باید به بازی تو بپردازم و از راه خودم دور شوم؟ چند بار باید در چاله‌های تنگی گرفتار شوم؟

هوش مصنوعی: تو برای مردن، همه‌ی ابزار و وسایل را برایم آماده کردی، حالا با لذت به من درس مرگ می‌دهی.

هوش مصنوعی: بیش از این بر دوشم بار نگذار و بیشتر از این تلاش نکن تا مرا از پا درآوری.

هوش مصنوعی: در اینجا به تصویر کشیده شده که افراد در شرایط سخت و ناگوار، با خون و درد در سرزمینشان به خواب رفته‌اند. این وضعیت نشان‌دهنده‌ای است از قربانیان ظلم و ستم، که به خاطر نپذیرفتن حق و حقیقت، سرنوشتی غم‌انگیز را تجربه کرده‌اند.

هوش مصنوعی: تو در دوستی، همان کسی هستی که دشمن من است، چون با هزار حیله و ترفند و زیرکی به من آسیب می‌زنی.

هوش مصنوعی: تو مرا از خانه و کاشانه‌ام دور و آواره کردی و حالا به این وضع بی‌چاره و ناتوانم کرده‌ای.

هوش مصنوعی: بدان که تو هرگز راضی نشدی، اما حالا تلاش‌هایی می‌کنی تا نظر مرا جلب کنی و این باعث شده که قلبم از غم به تپش بیفتد.

هوش مصنوعی: از من فاصله بگیر و به این درد و رنج من نپرداز، اینقدر مرا با غم و ناراحتی‌ات در بند نکن.

هوش مصنوعی: بیش از این در نقص و عیب‌ها خود را سرزنش نکن، زیرا این‌گونه مسائل در پیشگاه خدا اهمیت ندارند.

هوش مصنوعی: ما او را خواهیم کشت و تو در آن عالم نمی‌توانی بگویی که پاسخ حقیقت چیست.

هوش مصنوعی: اگر امروز به دست تو بمیرم، فردا به دامن تو برمی‌گردم.

هوش مصنوعی: دست من را از دامن خودت بردار، چون تو بار دیگر مرا در دام انداختی و حالا جانم در خطر است.

هوش مصنوعی: وقتی که این کارها را انجام دادی، ای جادوگر چینی، دیگر صحبت نکن و از جا نزن.

هوش مصنوعی: برو و از طرف من سلامی به خسرو برسان و بگو خوشبخت باشی، ای ماه نو.

هوش مصنوعی: سلامی که به او رساندی، به او بگو که دعاهای دیگر از من نیز به یادش باشد.

هوش مصنوعی: ای کسی که به وعده و وفای خود پشت کردی و در عشق یک راه نو و تازه باز کردی.

هوش مصنوعی: ماهی نو اگرچه در دنیا ارزش و جایگاه خاصی دارد، اما آیا می‌تواند مانند ماه کامل درخشانی باشد؟

هوش مصنوعی: من نمی‌گویم که ماه نو زیبا نیست، بلکه زیبایی او ناشی از قوس ابروی ماست.

هوش مصنوعی: وقتی یاری تازه پیدا کردی، به صحبت‌های او گوش کن و دوستان قدیمی‌ات را فراموش نکن.

هوش مصنوعی: هر کس که دوستان جدیدی به دست می‌آورد، لزوماً دوستان قدیمی‌اش را فراموش نمی‌کند.

هوش مصنوعی: در این مدت هیچ‌گاه نگفتی که ما را هم زمانی حمایت خواهی کرد.

هوش مصنوعی: هیچ‌کس هرگز یار را در هنگام یاری دادن نمی‌سوزاند. آموختن روش یاری‌رسانی باید از تو باشد.

هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر بیان می‌کند که تمام تلاش‌ها و کارهایی که انجام داده است، به ضررش بوده و هیچ سودی برای او نداشته است. او همچنین به حس سوختن و خرابی اشاره می‌کند که مثل آتش و دود، زندگی‌اش را تحت تاثیر قرار داده است.

هوش مصنوعی: تو وقتی به من محبت کردی و نقش خاصی را در زندگی‌ام ایجاد کردی، در عوض من پر از درد و غم شدم و قلبم به خاطر غم‌هایم جریحه‌دار شد.

هوش مصنوعی: از روشنی دل‌افروز تو به مانند شمع، لذت می‌برم، اما تو به خوردن خرما مشغولی در حالی که ما به thorny روزگار گرفتاریم.

هوش مصنوعی: تو به شادی مشغولی، در حالی که من در فکر غم و اندوهم؛ من در میان خاری هستم و تو شبیه خرمای مریم هستی.

هوش مصنوعی: وقتی که تو دارای مشکلات و چالش‌های زیادی هستی، نباید بگذاری که آنها مانع لذت بردنت از زندگی شوند. من هم که با وجود سختی‌ها و موانع خود، همچنان از خوشی‌ها و نعمت‌ها بهره‌مند می‌شوم.

هوش مصنوعی: اگر از خرمای تو بهره‌ای نمی‌برم، پس مرا با این خار و رنج خود تنها بگذار.

هوش مصنوعی: برو و بگذار تا من با دلم که پر از درد و غم است، مثل پرنده‌ای که بر روی سنگ نشسته، آرام بگیرم.

هوش مصنوعی: من و مریم در یک خانه هستیم، اما هنوز هم با وجود این که در کنار همیم، احساس رنج و تنهایی می‌کنیم.

هوش مصنوعی: هرچند که در کمک و حمایت از هم تلاش کنیم، جای تعجب است اگر هر دو در یک شرایط مشابه گرفتار شویم.

هوش مصنوعی: این بیت به این معنی است که مانند مرد خردمند و باهوش، که هرگز در شرایط سخت و در هنگام بحران، آرامش خود را از دست نمی‌دهد و به طور زیرکانه عمل می‌کند، باید در موقعیت‌های دشوار با دقت و هوشیاری رفتار کرد.

هوش مصنوعی: به من نزدیک شو و دیگر به فکر مسیرهای دشوار و بلند نباش، چرا که نمی‌توانم آن را تحمل کنم.

هوش مصنوعی: دیگر به دل نیاور که فکر کردن به چیزهای غیر ممکن، کار آدم‌های عاقل نیست.

هوش مصنوعی: در حالی که تو در آفتاب خود غرق هستی، تصور و امید به وصالم به تو غیرممکن است.

هوش مصنوعی: در ارتباط با من فکر نکن که این کار برای هر دوی ما خطرناک است.

هوش مصنوعی: نباید بیشتر از این به تو رسیدگی کرد و در عوض، ما خار و خاشاک را بخوریم.

هوش مصنوعی: همچون لاله، بر دل گرفته‌ام، افسوس و غمی مگذار که بلبل هرگز دوستی با زاغ را نمی‌پسندد.

هوش مصنوعی: بهتر است با مریم صحبت نکنی، زیرا من به اوج و مقام عیسی رسیده‌ام و دنیایم دیگر دنیوی نیست.

هوش مصنوعی: من همچون عیسی به آفتاب نزدیک هستم و قلبم از این مکان ویران به شدت آزرده و ناراحت است.

هوش مصنوعی: بیا تا با هم آهنگ دلنوازی بسازیم، تو و مریم و من و عیسی مریم.

هوش مصنوعی: من در این روز نامناسب چیزی نمی‌خوانم و اگر تو می‌خواهی بخوانی، بهتر است از خواندن چیزهای بی‌معنا پرهیز کنی و به یادگیری و فهم مفاهیم درست بپردازی.

هوش مصنوعی: اگر می‌خواهی که با شادی و لذت به سمت تو بیایم، باید خودم را در معرض خطرها قرار ندهم.

هوش مصنوعی: سحر نکن که هر جادویی که پیش از این بر تو خوانده شده از من فراموش کن، تا تو خود به حقیقت پی ببری.

هوش مصنوعی: هر نگاهی که از آن معشوق به من می‌رسد، مانند جادوی سحرآمیز است و او به نوعی در کنار من است، زیرا او عطر و زیبایی سرزمین بابل را با خود به همراه دارد.

هوش مصنوعی: چرا بخت خوشم را از خواب بیدار کردی؟ اگر این روز را در خواب می‌دیدم، چه خوب بود.

هوش مصنوعی: من در این دنیای بی‌رحم، مثل من بدبختی وجود نداشت؛ مادر من هرگز همچون منی را به دنیا نیاورده است.

هوش مصنوعی: من در طول روز تا شب از تب و بیماری در آتش می‌سوزم و تمام شب به سرنوشت خود گریه می‌کنم.

هوش مصنوعی: نه در شب راحتی دارم و نه در روز آرامش. شب و روز به همین شکل می‌گذرد و حال خوبی ندارم.

هوش مصنوعی: چقدر باید برای خوشی دل تو، هر شب برای یادآوری یک روز خاص، غم و اندوه را تحمل کنم و در واقع درد دل خود را بفروشم؟

هوش مصنوعی: من می‌خواهم از گفتار او بهره‌مند شوم، اما از ترس اینکه در این راه نا امید شوم و از بین بروم، چنین آرزویی را در دل دارم.

هوش مصنوعی: در اینجا به این معناست که من به خاطر آرزوهایم نمی‌توانم دلیلی برای به تأخیر انداختن آن‌ها بیاورم، چرا که زندگی هر لحظه به من یادآوری می‌کند که باید به خواسته‌هایم توجه کنم.

هوش مصنوعی: بسیاری از افراد هستند که نتوانسته‌اند بر سرنوشت خود غلبه کنند و به امیدهایی که داشتند، به موفقیت نرسیدند و تنها درغبار ناامیدی باقی مانده‌اند.

هوش مصنوعی: تو به من گفتی روزی پیش من می‌رسی، با این حال بر جانم غم و اندوهی بیش از این، دیگر نتوانم تحمل کنم.

هوش مصنوعی: اگر بخواهم به مرگ برسم و مقدر باشد که بمیرم، پس هر کسی که از غصه بمیرد، از این اندوه رهایی یافته است.

هوش مصنوعی: من زندگی‌ای نمی‌خواهم که مرگش از آن هزار بار بهتر باشد.

هوش مصنوعی: به من آسیب نرسان، اگر قرار است جدا شوم، بگذار به روش خودم این کار را انجام دهم و به مرگ طبیعی خود برسم.

هوش مصنوعی: در این شرایطی که من به سر می‌برم، تو می‌دانی که مردن برایم بهتر از زندگی است.