هوش مصنوعی: در آن خوش‌گذرانی، وقتی شب به نیمه رسید، خسرو چند جام از شراب نوشید.

هوش مصنوعی: او بی‌خود و مستانه به پا خاست و مانند شمعی در تاریکی شب، به طرف دیگر نگاه کرد.

هوش مصنوعی: زمانی که مریم به رازهای شیرین خود پرده برداشت، مانند لحظه‌ای بود که دامنش به طور ناخواسته به زمین افتاد.

هوش مصنوعی: ای مریم، به روح خدا قسم می‌خورم که به کسی جز تو نسبت به محبت و ارتباط علاقه‌ای ندارم.

هوش مصنوعی: اما می‌دانی که این محبوب دل‌نشین، به خاطر عشق من از خانه و کاشانه‌اش دور افتاده است.

هوش مصنوعی: او نمی‌داند که از آنجا هیچ راه و جهتی به جز ما ندارد.

هوش مصنوعی: این دنیا برای کسی غریب است که خود را غریب احساس کند. اگر دل بزرگی داشته باشی و مهربانی کنی، در این بازی زندگی، هیچ غریبی نخواهی داشت.

هوش مصنوعی: اجازه بده که او را به این در بیاوریم و فراموش نکن که او جز کنیز خودت نیست.

هوش مصنوعی: وضعیت او را نگو که دیگر به گذشته مربوط نمی‌شود، زیرا او حالا به این موضوع که تو تحت سلطه‌اش هستی، راضی است.

هوش مصنوعی: او هرگز به تو نمی‌آید ای ماه، به اندازه‌ای که تو فقط یک کنیز از كنیزان هستی.

هوش مصنوعی: مثل مریم، همه آن داستان‌های دردناک را در آن حالت مستی از شاه شنید.

هوش مصنوعی: وقتی موهایش یک لحظه به هم ریخت، مانند ماری که به دور خود می‌پیچد، آن را مرتب کرد و سپس چیزی گفت.

هوش مصنوعی: اگر این دستان و این هنر به کسی بهره ندهد، حتی اگر همانند دم عیسی (ع) با من باشد، تاثیری نخواهد داشت.

هوش مصنوعی: در پی منافع خود نباش، چرا که نتیجه‌اش چیزی جز ضرر نخواهد بود، زیرا مریم همدم دیوانه‌ها و جادوگران نیست.

هوش مصنوعی: من از کسی که مانند عیسی روح‌بخش است خسته‌ام، نشستن در کنار چنین جادوگری ممکن نیست.

هوش مصنوعی: در سمتی که من هستم، فرشتگان نمی‌توانند بیایند، به‌ویژه کسانی که جادوگری می‌کنند.

هوش مصنوعی: نگو که شیرینی‌ها از جادوی جهان است، زیرا این شیرینی‌ها به همسایه بابل تعلق دارد.

هوش مصنوعی: کسی که به خاطر جادوگری‌اش دنیا را تحت تأثیر قرار داده و خراب کرده، به ما باید آموخت که چگونه از آن جادوگری‌اش بهره‌برداری کنیم.

هوش مصنوعی: دیگر درباره این موضوع با من سخن نزن؛ وگرنه ممکن است شب‌هنگام ناگهان چیزی را ببینی که انتظارش را نداری.

هوش مصنوعی: من از دنیای خود فرار می‌کنم و یک طناب می‌زنم تا خودم را به آن بیفتم.

هوش مصنوعی: من از آزار تو نابود شدم و حالا گناه من بر گردن توست.

هوش مصنوعی: اگر تو به این شکل به بنده‌ات ظلم کنی، دیگر در جهان تو خبری از عزت و بزرگی نخواهد بود.

هوش مصنوعی: وقتی خسرو متوجه شد که آن رومی زیبا به او جواب تلخی می‌دهد در حالی که انتظار یک پاسخ شیرین داشت، احساس ناامیدی کرد.

هوش مصنوعی: به مریم گفت: ای عیسی، غم من را نخور، زیرا اگر بخوری، غم من بیشتر می‌شود.

هوش مصنوعی: بدان که از چیزی که گفتم هیچ دلتنگی نداشته باش، زیرا او در دل خود به آرامش و سکون رسیده است.

هوش مصنوعی: من این را گفتم، اما در دل خودم چنین احساسی نداشتم. ای ماه، از تو آزمایش می‌کردم.

هوش مصنوعی: از تلخی‌ای که از تو شنیدم، حرفی می‌زنم، اما اگر گفتم چیزی را نگفتم.

هوش مصنوعی: ناراحت نباش و به حرف‌هایی که زدم توجه منفی نکن، زیرا کسی که دلش شاد است، همیشه جایی برای آرامش دارد.

هوش مصنوعی: سپس گفت با شاپور برخیز و به آن دختر زیبا روی برو.

هوش مصنوعی: او را ببوس و چون خاک زیر پایش خاضع و بی‌ادعا باش. از او بپرس و اگر خطایی کرده‌ای، از او عذرخواهی کن.

هوش مصنوعی: لطفاً به من عطری چون عطر مریم بیاور، هر طوری که می‌دانی.