هوش مصنوعی: وقتی شاپور از قصر سنگین خارج شد، شیرین را به سمت خسرو در ارمن برد.

هوش مصنوعی: به جان درمانده‌ای که از آن مکان دور افتاده، پرویز به طرف شهر مداین با شتاب رفته است.

هوش مصنوعی: در باغ زیبایی، بانوی مهین به احترام و بزرگی، دوباره شیرین را به خانه برگرداند.

هوش مصنوعی: چمن به خاطر گل شکوفا و زیبا شد و دنیای جدیدی پیدا کرد؛ گویی که جوانی تازه‌ای به آن بخشیده شده است.

هوش مصنوعی: وقتی که کنیزان او را با ارمنی دیدند، گویی روحشان دوباره به بدنشان برگشت.

هوش مصنوعی: دوستانه و صمیمی، وقتی که از دوری معشوق خود می‌زنند و گریه‌های زیادی از شوق و ناراحتی می‌کنند، این حالتی مشابه را تجربه می‌کنند.

هوش مصنوعی: مهین بانو، با وجود آن درد و زخم‌هایی که داشت، هرگز تصور نمی‌کرد که به چنین موفقیتی دست پیدا کند.

هوش مصنوعی: گاهی اوقات آتش شعله‌ور می‌شد و زمانی هم خاموش می‌گردید. او در این حال زنده و مرده احساس می‌شد.

هوش مصنوعی: قصه‌ای که از زبان شیرینی شنیدی، باعث شد تا اشک بریزی و در میان اشک‌ها داستان را برای دیگران بگویی.

هوش مصنوعی: از این روزها برای من بهتر از حالتی که تو اینجا نشسته‌ای وجود ندارد، باورم نمی‌شود.

هوش مصنوعی: به خاطر دوری تو، جانم به شدت رنجیده شده و دیگر خداوند محبتش را به من نرساند.

هوش مصنوعی: در این غم که هیچ‌گاه نمی‌توانم فراموش کنم، مثل مرده‌ای هستم که دوباره زندگی‌ام به من بازگردانده شده است.

هوش مصنوعی: آیا تو زندگی من نیستی، ای خوشبختی که بدون تو هیچ زندگی را تجربه نکرده‌ام؟

هوش مصنوعی: چه چیزی می‌تواند برای من بهتر از این باشد، ای جان عزیزم، که در آخرین لحظات زندگی‌ام کنارم باشی و سرم را در آغوش بگیری؟

هوش مصنوعی: پس از مرگ چه چیزی باقی می‌ماند جز این که تو در آرامگاه من به عنوان جانشین من باشی.

هوش مصنوعی: وقتی بانویی این همه محبت و نوازش را به او هدیه کرد، ستایش و تعریف او را به بهترین شکل ممکن بر زبان آورد.

هوش مصنوعی: او دوباره با دختران شیرین و دلنشین همراه شد و در حال خوشی و لذت و نوشیدن نشست.

هوش مصنوعی: پریروهای زیبا از ابتدا به او محبت‌های بیشتری نشان دادند.

هوش مصنوعی: در آن زمانی که آن دختر زیبا و محبوب، با همه جاذبه‌اش، در کنار خسرو خوش می‌گذرانید، دل من نیز در آنجا بود.