هوش مصنوعی: وقتی اوضاع شیرین و خوش باشد، داستان خسرو هم به وضوح روشن می‌شود.

هوش مصنوعی: من از استاد سخن یاد می‌کنم که وقتی خسرو به ارمن رفت، چه حال و هوایی داشت.

هوش مصنوعی: در روز و شب به خوشی و شادی می‌گذراندم و با چنگ زدن به جام، دلی ناآرام از عشق در سینه داشتم.

هوش مصنوعی: در این دنیا، چه روزها و شب‌هایی که تو به خاطر درد و رنج و سختی، روزها را با اندوه سپری کردی و شب‌ها را هم با غم.

هوش مصنوعی: چه شبی بود که در دل خود آتش عشق را شعله‌ور کردی. ای کاش آن شب هرگز صبح نمی‌شد و روز نمی‌آمد!

هوش مصنوعی: وقتی نوازنده نواختن را آغاز کرد، دلش مانند پرنده‌ای آزاد در آسمان پرواز کرد.

هوش مصنوعی: تو از دل بیرون رفتی و او بارها دلش بهانه‌ات را گرفت، ولی هیچ نشانه‌ای از خودت، حتی یک تار مو هم، به جا نگذاشتی.

هوش مصنوعی: وقتی انسان به راحتی با دیگران صحبت نمی‌کند و از حالتی که دارد راضی نیست، در درونش درد و غم وجود دارد، اما به ظاهر نشان می‌دهد که خوشحال و خندان است.

هوش مصنوعی: مطرب با خوش‌رویی خود را تازه و زیبا نشان می‌داد و از هر سو، صدای آوازش را به گوش‌ها می‌رساند.

هوش مصنوعی: گاهی همچون شمع، در جمع می‌درخشید و گاهی مانند چوب عود، با ناله‌هایش می‌سوزد.

هوش مصنوعی: در آن مجلس که جنت (بهشت) وجود داشت، رنگ و زیبایی خاصی بر سخنان می‌افزود و این موضوع باعث می‌شد که فهم آن سخن از دست برود.

هوش مصنوعی: فرصت‌ها را غنیمت بشمار و از زندگی لذت ببر، زیرا هیچ‌کس نمی‌داند نتیجه کارها به کجا خواهد کشید.

هوش مصنوعی: زنی هم به صدای او گوش می‌داد و می‌گفت که مانند من باید چشم‌ها را به روی جهان باز کرد.

هوش مصنوعی: به زندگی و داشتن‌های دنیوی اتکا نکن، زیرا دنیا تماماً ناپایدار و زودگذر است و همچون بادی می‌گذرد.

هوش مصنوعی: وقتی خسرو تحت تأثیر آن سخنان قرار گرفت، از خوشحالی مست شد و در جلسه شادمانی به نوشیدن می پرداخت و نشسته بود.

هوش مصنوعی: به ساقی گفتم که در این ده جام زیبا پر کن، زیرا به عمر انسان نمی‌توان اعتماد کرد و نباید زیاد به آن دل خوش کرد.

هوش مصنوعی: امشب در لذت و شادی خود هیچ گونه سهل‌انگاری نکن، زیرا فردا معلوم نیست چه وضعیتی خواهی داشت.

هوش مصنوعی: در این لحظه، یک نفس بی‌ناسنگی را مصرف می‌کنم زیرا برای من هر لحظه ارزشمند است.

هوش مصنوعی: لب ساغر را دور و بر ما بخندان، زیرا زندگی و ایام، عمر زیادی ندارند.

هوش مصنوعی: دنیا هیچگاه ثابت و پایدار نیست و زمان هم تنها به عدم اعتبار و بی‌ثباتی وابسته است.

هوش مصنوعی: تنها چیزی که در زندگی می‌بینم، بادی است که در نهایت چیزی فراتر از نام عمر کوتاه‌مان نیست.

هوش مصنوعی: دنیا مانند بادی است و آتش دل من زخم خورده، از این باد تا کی باید در دل خود تحمل کنم؟

هوش مصنوعی: من هنوز به حالت بی‌خودی نرسیده‌ام و در حال مستی نیستم، همان بهتر که این حالت را از دست ندهم و فرصت را غنیمت بشمارم.

هوش مصنوعی: آن مرد حکیم گفت سخنی زیبا که می‌دانست حکمت از ما بهتر است.

هوش مصنوعی: در این لحظه‌ای که تو در کنار من هستی، هیچ عاقل و خردمندی دل خود را به خطر نمی‌اندازد و نمی‌گذارد که به باد برود.

هوش مصنوعی: وقتی می‌دانی که نتیجه نهایی چه خواهد بود، چرا باید مانند کسانی که بی‌خبرند زندگی کنی؟

هوش مصنوعی: به خودت سخت نگیر و به این زندگی فانی و ناپایدار وابسته نباش، زیرا شرایط و وضعیت آینده هیچ وقت معلوم نیست.

هوش مصنوعی: پرویز در این سخن و ماجرا بود که یکی از نزدیکانش ناگهان به او نزدیک شد.

هوش مصنوعی: شاپور اکنون در درب ایستاده است؛ آیا می‌آید یا نمی‌آید؟ چه حکم و دستوری در این مورد وجود دارد؟

هوش مصنوعی: وقتی پرویز این سخن را شنید، قلبش تندتر می‌تپید و احساس ناخوشایندی بر او حاکم شد.

هوش مصنوعی: او گفت: بیایید او را به درگاه بخوانید، زیرا دیگر نمی‌توانم به انتظارش بنشینم.

هوش مصنوعی: بهتر از اینکه در انتظار بمانیم، هیچ چیز وجود ندارد؛ چون هر انتظاری در واقع به نوعی مرگ است.

هوش مصنوعی: می‌خواهم او را به خودم نزدیک کنم تا بتوانم به وصالی که همیشه در چشمم بوده، دست پیدا کنم.

هوش مصنوعی: شخصی از خانه خارج شد و شاپور را در حالیکه زمین را می‌بوسید، دید. استاد از دور آن را تماشا می‌کرد.

هوش مصنوعی: سپس خسرو با احترام و محبت او را به خلوت دعوت کرد و به او گفت که راز دلش را بگوید.

هوش مصنوعی: شاپور، عالم و دانا، صحبت را آغاز کرد و دعا کرد که کامیابی و خواسته‌ات به دست آید و روزگار به نفع تو بچرخد.

هوش مصنوعی: اگر تا ابد بر تخت سلطنت باقی بمانی، به دلیل اراده و قدرت تو از آغاز تا پایان زمان خواهد بود.

هوش مصنوعی: اگر اجازه بدهی ای پادشاه همه عالم، قصه‌هایی از فراز و نشیب‌ها برایت بگویم.

هوش مصنوعی: در محلی که عده‌ای به شیوه‌های مختلف مشغول عبادت هستند، به تماشای چهره‌ای زیبا و دلنشین نشستم.

هوش مصنوعی: کشیدن نقش شاه و ناراحت شدن به خاطر جادویی که به او تعلق دارد، نشان‌دهنده‌ی این است که گاهی زندگی ما تحت تأثیر عوامل خارجی و غیرقابل کنترل قرار می‌گیرد و ما نمی‌توانیم از سرنوشت‌مان فرار کنیم.

هوش مصنوعی: پس از آنکه مهارت‌ها و فنون را به کار بردی، با تدبیر و نیرنگ روح او را به حرکت درآورده و او را بر پشت اسبی سریع و چابک بنشان.

هوش مصنوعی: حالا برایم روشن است که آن ماه، فقط در خانه شاه خواهد بود و در جای دیگری نخواهد بود.

هوش مصنوعی: وقتی که خسرو به این حالت رسید، از شادی به او بوسه زد و به چهره‌اش نگاه کرد.

هوش مصنوعی: این جمله به این معناست که در هر انسانی که دچار مشکل شده باشد، کمک و یاری او باید از سوی کسانی باشد که به او نزدیک‌تر هستند و با او در ارتباطند. در واقع، برای رفع مشکلات، همدلی و همراهی از سوی نزدیکان بسیار مهم است.

هوش مصنوعی: تو به خوبی رفتی و به خوبی هم به مقصد رسیدی. لطف کردی و زحمات زیادی کشیدی.

هوش مصنوعی: داستان‌های خودش را پادشاه خواند و غبار غم را از دل همه دور کرد.

هوش مصنوعی: تحمل دردها و سختی‌های رسیدن به هدفی زیبا، بدون اینکه از آن آگاهی داشته باشیم.

هوش مصنوعی: در میان آب، حضور آن پری، زلف عطرآگینش را به هم ریخته و پریشان کرده است.

هوش مصنوعی: پس از آن، غم و اندوه هر لحظه بر دل می‌نشیند و مانند کسی که صد بار در دلش مرگ را تجربه کند، رنج می‌کشد.

هوش مصنوعی: وقتی اینها را گفت، به شاپور پرویز گفت که کار تو به پایان رسیده است، بلند شو و اقدام کن.

هوش مصنوعی: در راه توقف نکن و در خواب نرَو، به سمت شهر مداین با سرعت پیش برو.

هوش مصنوعی: سلام و درودهای من را بخوان و سپس مانند باد آن را به اینجا برسان.