جامی » دیوان اشعار » واسطة العقد » رباعیات » شمارهٔ ۵۶

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>گر بیدارم اسیر صد شور و شرم</p></div>
<div class="m2"><p>ور در خوابم ز عقل و دین بی خبرم</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>هرگه که به حال خویشتن درنگرم</p></div>
<div class="m2"><p>خواهم که لباس عمر بر خود بدرم</p></div></div>

دیوان جامی ـ ج ۲ (واسطة العقد، خاتمة الحیاة) - نورالدین عبدالرحمان بن احمد جامی - تصویر ۴۱۷

شمارهٔ ۵۷

گر بیدارم اسیر صد شور و شرم
ور در خوابم ز عقل و دین بی خبرم
هرگه که به حال خویشتن درنگرم
خواهم که لباس عمر بر خود بدرم

هوش مصنوعی: این ابیات بیانگر حالتی از گیجی و حیرت شاعر هستند. او به این فکر می‌کند که اگر بیدار باشد، درگیر احساسات و اختلالات است و اگر در خواب باشد، از عقل و دین بی‌خبر است. با این حال، هر بار که به وضعیت خود می‌نگرد، آرزو می‌کند که از لباس عمر خود رها شود و به شکلی از قید و بندها آزاد گردد.

شمارهٔ ۵۵

شمارهٔ ۵۶

هوش مصنوعی: اگر بیدار باشم، تحت تأثیر احساسات و هیجانات زیادی قرار دارم، و اگر در خواب باشم، از عقل و دین بی‌خبر هستم.

گر بیدارم اسیر صد شور و شرم

ور در خوابم ز عقل و دین بی خبرم

هوش مصنوعی: هر بار که به وضعیت خودم نگاه می‌کنم، می‌خواهم عمرم را از دست ندهدم و بیشترین بهره را از آن ببرم.

هرگه که به حال خویشتن درنگرم

خواهم که لباس عمر بر خود بدرم

شمارهٔ ۵۶

اطلاعات

برگردان به زبان ساده