جامی » دیوان اشعار » واسطة العقد » رباعیات » شمارهٔ ۴۷

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>گل گرچه کشد سرزنش از خار درشت</p></div>
<div class="m2"><p>رو با تو و بر درخت خود دارد پشت</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>با قد تو شاخ گل مگر دعوی کرد</p></div>
<div class="m2"><p>کش گل به طپانچه می زند غنچه به مشت</p></div></div>

دیوان جامی ـ ج ۲ (واسطة العقد، خاتمة الحیاة) - نورالدین عبدالرحمان بن احمد جامی - تصویر ۴۱۵

شمارهٔ ۴۸

گل گرچه کشد سرزنش از خار درشت
رو با تو و بر درخت خود دارد پشت
با قد تو شاخ گل مگر دعوی کرد
کش گل به طپانچه می زند غنچه به مشت

هوش مصنوعی: این شعر نشان می‌دهد که گل، با وجود اینکه از خارها آسیب می‌بیند و سرزنش می‌شود، همچنان به زیبایی خود و درختی که بر روی آن رشد کرده، وابسته است. همچنین، شاعر به قدرت و زیبایی قد گل اشاره می‌کند و به نوعی از درگیری و رقابت میان گل و غنچه صحبت می‌کند که نشان‌دهندهٔ تلاش برای رشد و بروز زیبایی است.

شمارهٔ ۴۶

شمارهٔ ۴۷

هوش مصنوعی: گل به رغم اینکه از خارهای تیغ‌دار مورد آزار قرار می‌گیرد، همچنان بر درخت خود تکیه می‌کند و با تو هم‌راه است.

گل گرچه کشد سرزنش از خار درشت

رو با تو و بر درخت خود دارد پشت

هوش مصنوعی: چگونه می‌تواند گل با قامت تو رقابت کند، وقتی غنچه با دست خود به گل نیشگون می‌زند؟

با قد تو شاخ گل مگر دعوی کرد

کش گل به طپانچه می زند غنچه به مشت

شمارهٔ ۴۷

اطلاعات

برگردان به زبان ساده