هوش مصنوعی: لب‌هایم ناله‌ای نمی کنند که بویی از غم نداشته باشد و دل من هم دودی نمی‌افزاید که نشانی از شعله‌های سرکش نداشته باشد.

هوش مصنوعی: هر شب به در خانه‌ات می‌آیم، با دستانی خالی و ناتوان. دیگر هیچ امیدی به داشتن تو در دستم نیست و این حال و روز من در عشق تو به حدی رسیده که نمی‌توانم بیشتر از این انتظار داشته باشم.

هوش مصنوعی: کسی که به کوه کار می‌کند، دلش را به عشق و اوج گرفتن می‌کشد، اما قدرت این پرواز در دل پرویز وجود ندارد.

هوش مصنوعی: در شهر افراد زیبا و خوش‌سیما زیاد هستند، اما هیچ‌یک از آن‌ها به اندازه تو دارای گفتار دلنشین، رفتار محبت‌آمیز و جذابیت خاص نیستند.

هوش مصنوعی: نگاه و خنده‌ی تو مانند تیر و تیغ است و مژه‌هایت مثل دندانه‌های نیزه؛ هیچ چیز به زیبایی تو در بازار خوبان پیدا نمی‌شود.

هوش مصنوعی: در باغ، به ندرت موجوداتی مانند تو پیدا می‌شوند. اگر هم گل یا گیاهی پیدا شود، تازگی و زیبایی تو را ندارد.

هوش مصنوعی: به چشم خود نگاه کن که چطور از خون انسان‌ها دوری می‌کند. برای انسان‌های بیمار، هیچ چیز به اندازه پرهیز و احتیاط مهم نیست.

هوش مصنوعی: هیچ بادی مانند باد صبا نیست که با خود عطر و بوی خوش زلف محبوب را بیاورد و در دل ما آرامش و خوشحالی ایجاد کند.

هوش مصنوعی: وقتی که تو با زیبایی و روشنی حضورت به اینجا آمدی، مانند خورشید که چهره‌اش روشن است، هیچ جایی جز تبریز ارزش توجه و ارزشمندی ندارد.