هوش مصنوعی: دل به خطی که بر چهره‌ات است، به عنوان نشانه‌ای از خلق و سنت الهی می‌نگرد و آن را دلیلی بر مقام شاهی و حجتی می‌داند.

هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر به زیبایی و شکوه فردی اشاره می‌کند و می‌گوید که هر کس زیبایی و ماهیت او را بشناسد، مانند ماهی است که در آینه خود را می‌بیند. در واقع، او به نوعی از مقایسه بین زیبایی ماه و زیبایی آن شخص پرداخته و به احترامی که به ویژگی‌های او گذاشته می‌شود، اشاره می‌کند.

هوش مصنوعی: فروغ چهره‌ات صبح را فراخواند و از شب تاریک زلف‌های صبحگاهی آگاه شد، زیرا که سفیدی صبح را از تاریکی می‌شناسد.

هوش مصنوعی: شاید اگر پادشاه از تو بخواهد که از ازادانه گشت و گذار پرهیز کنی، دلیلش این باشد که او تو را به عنوان منبع فتنه و آشوب در شهر و بین سپاهیان می‌داند.

هوش مصنوعی: عقل مانند یک خیمه است که از دو جهان خارج شده و تجربه‌هایش را به دست آورده است؛ اما عشق را همچون یک دشت وسیع و بی‌پایان می‌شناسد.

هوش مصنوعی: ساده‌دل باش، زیرا در این محیط پر از تردید و شک، از نادانی خود هیچ‌ چیز نخواهی فهمید.

هوش مصنوعی: پیر و فرزانه‌ی میخانه که به رازهای هستی و وجود آگاه است، به برکت و راهنمایی‌های خود، همه چیز را می‌شناسد.