هوش مصنوعی: ای تو که زیبایی‌ات باعث عزتم شده، هرچند که من به خاطر تو با ذلت و خواری زندگی می‌کنم، اما با تمام این خواری‌ها از تو راضی و خشنودم.

هوش مصنوعی: چه گناهی دارم که هر بار که می‌خواهی سفر کنی، دیگران را همراه خود می‌بری و من را تنها می‌گذاری؟

هوش مصنوعی: در خواب تو را دیدم که در آغوش خودم بودی. ای کاش یک بار دستم را می‌گرفتی و این خوشبختی را در بیداری تجربه می‌کردم.

هوش مصنوعی: من آرزو دارم زمانی که جانم را در پیشگاهت فدای تو می‌کنم، همان‌طور که به خاک درگاه خودت احترام می‌گذاری، به من هم توجه کنی و بر من رحم کنی.

هوش مصنوعی: جمال و زیبایی تو مانند طعمی خوشمزه است که فقط به زیبایی آن نگاه می‌کنم و بهره‌ی دیگری از آن جز احساس درد و رنج درونم نمی‌برم.

هوش مصنوعی: در عشق تو، خود را کمتر می‌کنم و از دعا برای سلامتی خود دست می‌کشم، چون با این سختی‌ها، دلم خوش است.

هوش مصنوعی: شعر زیبا و خوشایند من جهان را به شکلی عجیب و شگفت‌انگیز تغییر داد، مانند اینکه دنیایم به قفسی تبدیل شده است و حالا زندگی‌ام دچار مشقت شده است، چون مانند طوطی‌ای با گفتار زیبا، در این قفس گرفتار شده‌ام.