هوش مصنوعی: کیست که با نگاهی پر از اشک و درد، چهره‌ی زرد مرا ببیند و حرف‌های این نامه را که پر از غم است، برای تو بازگو کند؟

هوش مصنوعی: باران اشک‌های من به زمین می‌ریزد و امیدوارم که خاصیت این باران، دوری‌ام از تو را کم کند و برایم آرامش بیاورد.

هوش مصنوعی: امید من از پیوند و ارتباط با تو قطع نخواهد شد، حتی اگر سرنوشت مرا به باد فنا دهد.

هوش مصنوعی: غیر از دلی که پر از اندوه عشق توست، هیچ چیز دیگری به بیرون نمی‌آید. حتی اگر سینه‌ام را هزاران بار بشکافی، فقط اندوهی که به خاطر تو در من ایجاد شده، رشد کرده است.

هوش مصنوعی: در شب‌ها به خاطر یاد تو به خواب می‌رفتم و نوشیدن از جام خوشی تو، غم تو را هم با خودم به خواب می‌برد و این غم موجب شد که خواب و آرامش من را بگیرد.

هوش مصنوعی: دل خود را از جایی که وجود ندارد با عشق تو پر کرده‌ام، اما اگر ذوق تو این هدیه را نپسندد، چه کنم؟

هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر به حس سرگردانی و سردرگمی اشاره دارد که ناشی از عشق است. او می‌گوید که عشق تو باعث شده که مثل یک جام، جهانی از افکار و خیالات در ذهنش شکل بگیرد و او در این دنیا غرق شده است. عشق تو به نوعی راهنمای اوست، مانند یک جهانگرد که در جستجوی زیبایی‌ها و تجارب جدید به سفر می‌رود.