هوش مصنوعی: ای زاهد، نگران طاعات و عبادات من نباش. بهتر است که تو به گوشه‌ای مسجد توجه کنی و من به عاشقانه‌ها و حال و هوای خودم در خرابات بپردازم.

هوش مصنوعی: تو و من در چه فضایی مشغول به گفتگو هستیم؟ هر بار که از مکان امن و آسایش خود خارج می‌شوم، به دنبال روشنی و امیدی هستم.

هوش مصنوعی: ایوان میکده، کانون خواسته‌ها و آرزوهای من است. لطفاً رویت را از اینجا برنگردان و به من توجه کن.

هوش مصنوعی: من در حقیقت غرق شده‌ام، ای کسی که واقعیت را می‌بینی، به دل سادگی من آسیب نزن و تصورات باطل مرا از ذهنم دور کن.

هوش مصنوعی: به سختی و رنجی که از تاریکی احساس می‌کنم، نمی‌توانم تاب بیاورم، انگار که نور خورشید همه وجودم را روشن کرده باشد.

هوش مصنوعی: عشق تو به گونه‌ای بر من چیرگی دارد که هیچ فضایی برای هیچ حالتی از غم یا شادی باقی نگذاشته است.

هوش مصنوعی: من به خاطر خوبی‌ها و نیکی‌هایم مورد ستایش قرار می‌گیرم، اما همان‌طور که عشق با بدنامی همراه است، به داشتن این ویژگی‌ها افتخار نمی‌کنم.