هوش مصنوعی: شب کجا رفتی که بی‌تو خوابم نمی‌برد؟ به قدری گریه کردم که گیج و حیران شده‌ام و مثل آب شدم.

هوش مصنوعی: در شب، به مکانی پناه بردم که تنها بودم و در گوشه‌ای از مسجد نشستم. آرزو دارم که تنها یک نگاه به ابرویت بیندازم، زیرا این نگاه به من آرامش و زیبایی می‌دهد.

هوش مصنوعی: عشق تو به قدری شیرین و دلنشین است که هیچ وقت تلخی‌ها و ناگواری‌های حرف‌های دوستانم را از دل و جانم نمی‌گیرد.

هوش مصنوعی: از راه عشق تو هرگز برنمی‌گردم، زیرا قلاب زلف تو به رگ جانم گیر کرده و نمی‌توانم از آن بگریزم.

هوش مصنوعی: در دل شب به خاطر زیبایی زلفت گم نشدم، چرا که چهره‌ی زیبای تو مانند چراغی در راه من بود و نور ماه روشنایی‌ام را کم نکرد.

هوش مصنوعی: من سال‌ها به دنبال جواهر وصال تو بودم و از زمانم چیزی جز درد و رنج نیافتم.

هوش مصنوعی: من به قدری مست و شاداب شدم که وقتی لبان زیبای تو را دیدم، جز عشق به میخانه و شراب ناب، هیچ میلی در دلم باقی نمانده است.