هوش مصنوعی: این صدا که به گوش می‌رسد، از سنگ و آهن ناشی نمی‌شود، بلکه از درد و رنج دل فرهاد برمی‌خیزد. عمق این صدا نشان‌دهنده‌ی غم و اندوه اوست.

هوش مصنوعی: وقتی به یاد چهره و زیبایی تو فکر می‌کنم، احساس می‌کنم که از باغ یادهایم، گل‌ها به شکوفه می‌آیند و درختان نیز سر به بالا می‌کشند.

هوش مصنوعی: زمانی که در چمنزاری به گشت و گذار می‌پردازی و روی سبزه نشسته‌ای، به خاطر قامت بلند و زیبایت، درختان سرو از زمین بلند می‌شوند و به تو احترام می‌گذارند.

هوش مصنوعی: من از تو شکایت دارم نه از زخم چشمانت، زیرا بی‌آنکه خطایی کرده باشم خونم ریخته می‌شود. مانند آواره‌ای که قربانی چنگال صیاد می‌شود، این درد و رکود از تیغ او نشأت می‌گیرد.

هوش مصنوعی: این بیت به بیان این واقعیت می‌پردازد که در دل‌های پر از درد و اندوه، نمی‌توان انتظار شادی و خوشحالی داشت. اگر دل کسی از غم و ناراحتی پر باشد، مانند چغد که در خانه‌ای ویران و ناخوش به پرواز درنمی‌آید، نمی‌توان انتظار داشت که از دلش افسانه‌ای خوش آواز و دلنشین بیرون بیاید. به عبارت دیگر، وقتی دل غمگین و آسیب‌دیده باشد، نمی‌تواند زیبایی یا خوشحالی را به نمایش بگذارد.

هوش مصنوعی: زمانی که تیغ تو بر یکی از اسیران ضربه می‌زند و بی‌رحمی را نشان می‌دهد، حتی در دل هر اسیری صدایی از رحمت و ملایمت بلند می‌شود.

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر به بیان احساسی عمیق و دردناک از عشق می‌پردازد. او می‌گوید که غزل‌ها را با غم عشق معشوقان رنگین و زیبا کرده و این اشعار تلخ و دردناک از دل ناشاد او برمی‌خیزند. به عبارت دیگر، او از ناکامی و اندوهی که در عشق تجربه کرده، می‌سراید و این غم به شکل هنری در شعرش تجلی می‌یابد.