هوش مصنوعی: موهای سیاه و زیبای آن معصومه که از پشت سرش می‌ریزد، برای من زیباتر از سنبل است که از یاسمن می‌روید.

هوش مصنوعی: از لب کسی که ما را خوشحال می‌کند، عطر شیرینی به مشام می‌رسد و حالتی از ترس و شوق زندگی شیرین را در ما بیدار می‌کند.

هوش مصنوعی: وقتی ناگهان ابرویت را نشان می‌دهی، دلم مانند آهویی می‌شود که آرامش را فراموش کرده و در جستجوی تو از کمین بیرون می‌آید.

هوش مصنوعی: دل من به خاطر چهره‌ای که از میان موها نمایان می‌شود، دچار حیرت و آشفتگی شده است. عجب که این دل، همچون آواره‌ای در پی زیبایی، دائم در حال جستجو است و در نهایت از پیچ و تاب آن زلف، به سوی من خواهد آمد.

هوش مصنوعی: وقتی بی تو بروم، چطور می‌توانم در باغ آرامشی بیابم؟ هر قدم که برمی‌دارم، صدها مشکل و درد از زمین بیرون می‌آید.

هوش مصنوعی: موهای زیبا و پیچیده‌ات را از روی صورتت کنار بزن تا صوفیان شهر در این تاریکی شب، به یقین و امیدی از صبح سر اٹھ کنند.

هوش مصنوعی: زندگی بدون حضور تو برای من بسیار دشوار و بدون معنی است. گویی شعله‌های آتشین عشق من از دل این دل‌تنگی به وجود آمده و از آن می‌جوشد.