هوش مصنوعی: با محبوب خود رفته‌ام و از دل دلم ناله‌ای بلند می‌شود، اشک‌ها به آرامی از چشمانم روان هستند و به دنبال من می‌ریزند.

هوش مصنوعی: وقتی در حال تلاش برای رسیدن به هدفی هستم، می‌بینم که این تلاش به جایی نمی‌رسد، حتی اگر به ظاهر صدای ناامیدی من بلند باشد.

هوش مصنوعی: از آن ماه تمام، که دیگر نمی‌توان به دامنش دسترسی داشت، ما نیز از آنچه در طول چهل سال به دست آورده بودیم، محروم می‌شویم.

هوش مصنوعی: بدون حضور او، در میهمانی من هیچ چیزی نمی‌چسبد جز اینکه از چشمانم اشک به شکل خون در لیوانی مثل لاله می‌ریزد.

هوش مصنوعی: خال لب او باعث می‌شود دل من به تپش بیفتد و واقعاً حرارت و شوق ناشی از آن مرا به جنون می‌کشاند.

هوش مصنوعی: باران اشک ما نشانه‌ای از غم و اندوه است. هر جا که صحبتی از آن چهره به میان می‌آید، مثل مه و یا به طرزی لطیف و زیبا ذهن‌ها را پر کرده و به یاد ما می‌آورد.

هوش مصنوعی: من با روحیه‌ام از نکته‌های سرد و بی‌روح افرادی که دچار یأس و ناامیدی هستند، دور می‌شوم؛ همان‌گونه که در باغ، قطرات شبنم از روی چمن می‌لغزند و می‌روند.

هوش مصنوعی: عروس نظم تو در زیبایی، جامه‌ای تازه به خود گرفته و به همین دلیل، خطای دلالت می‌کند.

هوش مصنوعی: هنر تو به خراسان می‌رسد و صدای شعر تو تا بنگاله در می‌پیچد.