هوش مصنوعی: تیشه‌ای که کوهکن به سنگ می‌زند، هیچ فایده‌ای ندارد اگر او لعل (جواهر) زیبا را به پای خود بچسباند. این یعنی اگر فردی به کارهای سخت و دشوار مشغول باشد، ولی خود را از چیزهای خوب و شیرین زندگی محروم کند، تلاشش بی‌فایده خواهد بود.

هوش مصنوعی: نسیم صبحگاهی در هنگام سحر بر اثر زیبایی طره و چهره‌ی بنفشه‌وار، پریشان شد و گل‌های سیراب و سنبل بر سمن می‌خندیدند.

هوش مصنوعی: در روزی که چمن سبز فرش گسترده و درختان نارون سایه می‌افکنند، انتظار آمدن تو را داشتند.

هوش مصنوعی: در باغ، غنچه‌ای وجود دارد که به تو تعلق دارد و من به خاطر غیرتم از دست می‌روم، زیرا هر بار که باد به این غنچه بوسه می‌زند، حس حسادت در من زنده می‌شود.

هوش مصنوعی: کسی که به دست تو کشته شده، در خوابش بیداری را می‌بیند که از شادی در زیر خاک، بر خود چاک‌هایی در کفن می‌زند.

هوش مصنوعی: چشم هر بی‌چشمی مانند یعقوب می‌تواند ببیند، اگر ناگهان بوی پیراهن تو مانند بوی یوسف به مشامش برسد.

هوش مصنوعی: دل به خاطر فکر کردن به لب‌های زیبا و گرانبها همچون جواهری ارزشمند، به حالت شادابی و سرزندگی درمی‌آید، اما اگر سکوت و خاموشی بر درِ صحبت کردن حاکم باشد، این خوشی ممکن نمی‌شود.