جامی » دیوان اشعار » واسطة العقد » غزلیات » شمارهٔ ۱۱۰

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>نه چنان گرفت خانه به دل من آرزویت</p></div>
<div class="m2"><p>که دگر به خانه رفتن کنم آرزو ز کویت</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>به هوای رنگ و بویت چه روم به طوف بستان</p></div>
<div class="m2"><p>نه شکوفه راست رنگت نه بنفشه راست بویت</p></div></div>
<div class="b" id="bn3"><div class="m1"><p>نه خوش آید از نکورو که بود به جور بدخو</p></div>
<div class="m2"><p>بگذار خوی بد را که عجب نکوست رویت</p></div></div>
<div class="b" id="bn4"><div class="m1"><p>نرسم به اوج وصل تو به پا زهی سعادت</p></div>
<div class="m2"><p>که چو مرغ پربرآرم به هوای جست و جویت</p></div></div>
<div class="b" id="bn5"><div class="m1"><p>مکشاد کوب چوگان کف نازکت همین بس</p></div>
<div class="m2"><p>که فتد میان میدان سرمن به سان گویت</p></div></div>
<div class="b" id="bn6"><div class="m1"><p>ز غمت شدم خیالی و بدین خیال شادم</p></div>
<div class="m2"><p>که خیال وار گاهی گذرم نهفته سویت</p></div></div>
<div class="b" id="bn7"><div class="m1"><p>ز غزلسرایی خود نبود مراد جامی</p></div>
<div class="m2"><p>بجز اینکه روزگارش گذرد به گفت و گویت</p></div></div>

دیوان جامی ـ ج ۲ (واسطة العقد، خاتمة الحیاة) - نورالدین عبدالرحمان بن احمد جامی - تصویر ۱۴۳

شمارهٔ ۱۱۱

نه چنان گرفت خانه به دل من آرزویت
که دگر به خانه رفتن کنم آرزو ز کویت
به هوای رنگ و بویت چه روم به طوف بستان
نه شکوفه راست رنگت نه بنفشه راست بویت
نه خوش آید از نکورو که بود به جور بدخو
بگذار خوی بد را که عجب نکوست رویت
نرسم به اوج وصل تو به پا زهی سعادت
که چو مرغ پربرآرم به هوای جست و جویت
مکشاد کوب چوگان کف نازکت همین بس
که فتد میان میدان سرمن به سان گویت
ز غمت شدم خیالی و بدین خیال شادم
که خیال وار گاهی گذرم نهفته سویت
ز غزلسرایی خود نبود مراد جامی
بجز اینکه روزگارش گذرد به گفت و گویت

شمارهٔ ۱۰۹

شمارهٔ ۱۱۰

نه چنان گرفت خانه به دل من آرزویت

که دگر به خانه رفتن کنم آرزو ز کویت

به هوای رنگ و بویت چه روم به طوف بستان

نه شکوفه راست رنگت نه بنفشه راست بویت

نه خوش آید از نکورو که بود به جور بدخو

بگذار خوی بد را که عجب نکوست رویت

نرسم به اوج وصل تو به پا زهی سعادت

که چو مرغ پربرآرم به هوای جست و جویت

مکشاد کوب چوگان کف نازکت همین بس

که فتد میان میدان سرمن به سان گویت

ز غمت شدم خیالی و بدین خیال شادم

که خیال وار گاهی گذرم نهفته سویت

ز غزلسرایی خود نبود مراد جامی

بجز اینکه روزگارش گذرد به گفت و گویت

شمارهٔ ۱۱۰

اطلاعات