هوش مصنوعی: چیزی که در چشمانم از یار و زیبایی‌اش می‌بینم، سزاوار است که اگر جان و دل من مشتاق او باشد.

هوش مصنوعی: نور چهره‌اش همچون شمعی در دل شب می‌درخشد و اگر این‌گونه نیکو روشنایی نداشته باشد، پس چرا پروانه این‌قدر بی‌پروا و شجاع به دور او می‌چرخد؟

هوش مصنوعی: او به کسی خود را نشان نمی‌دهد، اما همه جا درباره او صحبت می‌شود و در دل مردم و در دور و بر، صدای او به گوش می‌رسد.

هوش مصنوعی: سلطان حسن خیمه‌نشینی خود را در دشت گنبد نیلوفری برپا کرده است و این خیمه به نوعی از دشت او نشأت می‌گیرد.

هوش مصنوعی: در این گلزار هرجا که صداقت و راست‌گویی را مشاهده کرده‌ام، بالای آن یا سایه‌ای از زیبایی وجود دارد.

هوش مصنوعی: هر کجا که آن چهره زیبا و لب‌های ایمنی وجود دارد، در آنجا آرامش و امنیت برقرار است. حالا فتنه و هیجانی که به وجود آمده، به خاطر نرگس چشم‌های سیاه و جذاب اوست.

هوش مصنوعی: در هر بخش از وجود، نشانه‌ای از عشق وجود دارد و هر یک از این نشانه‌ها، داستانی از آن عشق را روایت می‌کند.