هوش مصنوعی: در انزوا زندگی کردن به معنای دوری از ارتباطات اجتماعی و تعاملات با دیگران است. این حالت ممکن است به دلیل انتخاب شخصی، شرایط محیطی یا مشکلات اجتماعی به وجود آید. زندگی در انزوا می‌تواند تأثیرات متفاوتی بر روان و احساسات فرد داشته باشد، از جمله احساس تنهایی، افسردگی یا در عوض، آرامش و فرصت برای تفکر عمیق‌تر. افرادی که در انزوا هستند ممکن است به دنبال روش‌هایی برای مدیریت احساسات خود باشند و نیز ممکن است نقاط قوت یا عادات جدیدی را کشف کنند.

هوش مصنوعی: من از دام حرص و طمع آزاد شده‌ام و الآن به دامان فقر و نیاز پناه برده‌ام.

هوش مصنوعی: تشنگی و خواسته‌ام از هر چیز جدا شده و پیوندهایم با هر چیزی قطع شده است.

هوش مصنوعی: زبان بسته است و نه گفتنی وجود دارد، نه شنیدنی. ورق هم که پر از نوشته و خوانده‌هاست، دیگر خالی و بی‌معناست.

هوش مصنوعی: نام من در زمین و آسمان پخش شده و شهرت من در شرق و غرب مانند پرنده‌ای در این طرف و آن طرف پرواز می‌کند.

هوش مصنوعی: خانه‌ای ساخته شده از صبر و قناعت، که در گوشه‌ای آرام نشسته و زندگی می‌کند.

هوش مصنوعی: جشنی برپا شده است که هرگز زمانه نظیر آن را ندیده است.

هوش مصنوعی: نوشیدنی من آن مایعاتی است که در ظرف خم قرار دارد و بدون آنکه از گلوی من پایین برود، به دل و چشم من جاری نمی‌شود.

هوش مصنوعی: انسان مانند یک قطره در دریا می‌باشد؛ وقتی که این قطره خود را گم کرده و در دریا ناپدید می‌شود، هر کس که از آن کم‌مایگی بچشد، مزه آن را می‌فهمد. به عبارتی، هر فردی که از این قطره به نوعی بهره‌مند شود، طعم و حقیقت آن را درک می‌کند.

هوش مصنوعی: ما زخم‌هایی را که تحمل کرده‌ایم، به خاطر این که روحیه‌مان قوی و بلند است، به راحتی نمی‌فروشیم و ارزش وجود خود را نمی‌کاهیم.

هوش مصنوعی: کاسه‌ام شکسته و ساغرم ناقص است، و نوازنده‌ام هم یک دختر رباب‌زن بی‌چاره است.

هوش مصنوعی: یار من دفتری است که بر چهره‌اش خطوط کج و معوجی وجود دارد که به زیبایی، زلف‌های خمیده‌اش را در بر گرفته است.

هوش مصنوعی: من شمع شب هستم، با آتش زنده‌ای که از دود آن، خواب ستاره‌ها نیز از چشم‌ها رفته و دور شده است.

هوش مصنوعی: من در چنین شبی گرفتار و وابسته‌ام و نور وجودم بر همه مردم همچون سپیده‌دم تابیده است.

هوش مصنوعی: نثر من به اندازه هزار صحیفه در دسترس است و شعر من به اندازه هزار روزنامه منظم و مرتب است.

هوش مصنوعی: این آثار حاصل خلاقیت من هستند و هر یک از شما به نوعی بخشی از آن را تجربه کرده‌اید، خواه آن شعر کوتاه باشد، یا غزل، یا مثنوی و یا قصیده.

هوش مصنوعی: سبک رباعی از من اصول و قواعد خاصی گرفته و هنر معما هم از من به شهرت و نام و آوازه رسیده است.

هوش مصنوعی: در باغ و چمن، زیبایی و فضیلت موجود است، مانند نخل‌های بلند که در حال رشد هستند، من نیز مانند قلمی هستم که هنوز رنگی به خود نگرفته‌ام.

هوش مصنوعی: هر کسی که شهد شیرین میوه این نخل را چشیده و در آن تأمل کرده، از طعم آن لذت برده است.

هوش مصنوعی: میوه نخل من این است و فقط کسانی که آن را امتحان کرده‌اند می‌دانند چقدر خوشمزه است. دیگران نمی‌توانند طعم واقعی آن را بچشند.

هوش مصنوعی: هر نفس و هر لحظه می‌گوید که ای عقل‌پیر، پیاله‌ای پر کن که نفخه‌ای شبیه به نَفَس مسیح در آن دمیده شده است.

هوش مصنوعی: چند دانه خرما بر کسی که از محبت او، دلش پر از خار و درد است.

هوش مصنوعی: ناقه‌ای که فقط خار خشک خورده، نمی‌تواند لذت خرمای تازه را درک کند.

هوش مصنوعی: بهتر است که دیگر نکته‌ای غیرضروری و شعری ناخواسته به کسی نگوئی.

هوش مصنوعی: سخن‌های زیبا و دلنشین زیادی وجود دارد که در فضای فراموشی و بی‌خبری، بر سر و پا و وجود آدمی تأثیر می‌گذارد و در او تنیدگی ایجاد می‌کند.

هوش مصنوعی: مثل مگسی که به دام افتاده و برای رهایی تلاش می‌کند، هرچند که در میان تله‌های زیادی گرفتار شده است.

هوش مصنوعی: در نهایت، پس از گذشت زمان طولانی، نوعی خاموشی و آرامش به شهرت و شناختی دست پیدا کرده است.