جامی » دیوان اشعار » خاتمة الحیات » رباعیات » شمارهٔ ۳۹

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>کی بنده ز لطف شاه خود بگریزد</p></div>
<div class="m2"><p>وز مایه عز و جاه خود بگریزد</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>جز سایه او نیست پناه دگرش</p></div>
<div class="m2"><p>حاشا که کس از پناه خود بگریزد</p></div></div>

دیوان جامی ـ ج ۲ (واسطة العقد، خاتمة الحیاة) - نورالدین عبدالرحمان بن احمد جامی - تصویر ۶۷۷

شمارهٔ ۴۰

کی بنده ز لطف شاه خود بگریزد
وز مایه عز و جاه خود بگریزد
جز سایه او نیست پناه دگرش
حاشا که کس از پناه خود بگریزد

هوش مصنوعی: در این ابیات، شاعر به این موضوع اشاره می‌کند که هیچ‌گاه نباید از لطف و حمایت پادشاه و منبع عزت و مقام خود دور شود. او می‌گوید که تنها پناه واقعی انسان، سایه پادشاه است و هیچ‌کس نباید از پناه خود بگریزد، چرا که این پناه، امنیت و آرامش را به او می‌بخشد.

شمارهٔ ۳۸

شمارهٔ ۳۹

هوش مصنوعی: چه کسی می‌تواند از بخشش‌های شاه خود فرار کند و از نعمت‌های بزرگی و مقام خود دور شود؟

کی بنده ز لطف شاه خود بگریزد

وز مایه عز و جاه خود بگریزد

هوش مصنوعی: جز سایه او، پناه دیگری وجود ندارد و هرگز نمی‌توان پذیرفت که کسی از پناهگاه خود فرار کند.

جز سایه او نیست پناه دگرش

حاشا که کس از پناه خود بگریزد

شمارهٔ ۳۹

اطلاعات

برگردان به زبان ساده