جامی » دیوان اشعار » خاتمة الحیات » رباعیات » شمارهٔ ۳۸

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>ای رشک شکر لب تو از لطف سخن</p></div>
<div class="m2"><p>هر دم به تو نو امید یاران کهن</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>کامم ز لبت همیشه شیرین بوده ست</p></div>
<div class="m2"><p>زابروی ترش کام مرا تلخ مکن</p></div></div>

دیوان جامی ـ ج ۲ (واسطة العقد، خاتمة الحیاة) - نورالدین عبدالرحمان بن احمد جامی - تصویر ۶۷۷

شمارهٔ ۳۹

ای رشک شکر لب تو از لطف سخن
هر دم به تو نو امید یاران کهن
کامم ز لبت همیشه شیرین بوده ست
زابروی ترش کام مرا تلخ مکن

هوش مصنوعی: این شعر درباره زیبایی و جذابیت لبان محبوب است و شاعر از او می‌خواهد که با کلام شیرینش دل‌انگیز باشد. او به یادآوری محبت‌های گذشته اشاره می‌کند و از محبوب می‌خواهد که با رفتار تند و ترش خود، شادی و شیرینی از زندگی‌اش را سلب نکند.

شمارهٔ ۳۷

شمارهٔ ۳۸

هوش مصنوعی: ای زیبایی که لب‌های تو همچون شکر است، هر بار با سخن‌های دلنشینت، امید تازه‌ای در دل دوستان قدیم ایجاد می‌کنی.

ای رشک شکر لب تو از لطف سخن

هر دم به تو نو امید یاران کهن

هوش مصنوعی: همیشه از لبت طعم شیرین را احساس کرده‌ام، پس با ابروی ترش‌ات کام مرا تلخ نکن.

کامم ز لبت همیشه شیرین بوده ست

زابروی ترش کام مرا تلخ مکن

شمارهٔ ۳۸

اطلاعات

برگردان به زبان ساده