جامی » دیوان اشعار » خاتمة الحیات » رباعیات » شمارهٔ ۱۴

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>ای خاک رهت سرمه روشن بصران</p></div>
<div class="m2"><p>سوی تو روان به دیده صاحبنظران</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>ناید از ما شکسته یا بسته پران</p></div>
<div class="m2"><p>جز سوی تو پرواز به بال دگران</p></div></div>

دیوان جامی ـ ج ۲ (واسطة العقد، خاتمة الحیاة) - نورالدین عبدالرحمان بن احمد جامی - تصویر ۶۷۳

شمارهٔ ۱۵

ای خاک رهت سرمه روشن بصران
سوی تو روان به دیده صاحبنظران
ناید از ما شکسته یا بسته پران
جز سوی تو پرواز به بال دگران

هوش مصنوعی: این شعر به زیبایی و تاثیرگذاری خاک اشاره دارد که چشم‌نواز و روشن‌کننده نگرش‌هاست. نویسنده بیان می‌کند که نگاه صاحب‌نظران همواره به سوی آن خاک معطوف است و هیچ پرنده‌ای از دل ما شکسته یا بسته نمی‌تواند به جایی غیر از آن خاک پرواز کند. این‌گونه می‌توان فهمید که نویسنده عشق و ارادت خود را به آن خاک به تصویر کشیده است.

شمارهٔ ۱۳

شمارهٔ ۱۴

هوش مصنوعی: ای خاکی که در مسیر تو هستی، به مانند سرمه‌ای روشن برای چشم‌های بینا و دانشمندان، نگاه‌ها به سوی تو جلب می‌شود.

ای خاک رهت سرمه روشن بصران

سوی تو روان به دیده صاحبنظران

هوش مصنوعی: هیچ پرنده‌ای از ما نه پر شکسته‌ای دارد و نه پر بسته‌ای، جز اینکه فقط به سوی تو پرواز می‌کند.

ناید از ما شکسته یا بسته پران

جز سوی تو پرواز به بال دگران

شمارهٔ ۱۴

اطلاعات

برگردان به زبان ساده