جامی » دیوان اشعار » خاتمة الحیات » قطعات » شمارهٔ ۳

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>هرکسی گفتیم که پیر شوی</p></div>
<div class="m2"><p>تا جوانیم رسم و آیین بود</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>چون شدم پیر شد مرا معلوم</p></div>
<div class="m2"><p>که نبود آن دعا که نفرین بود</p></div></div>

دیوان جامی ـ ج ۲ (واسطة العقد، خاتمة الحیاة) - نورالدین عبدالرحمان بن احمد جامی - تصویر ۶۶۲

شمارهٔ ۴

هرکسی گفتیم که پیر شوی
تا جوانیم رسم و آیین بود
چون شدم پیر شد مرا معلوم
که نبود آن دعا که نفرین بود

هوش مصنوعی: این شعر از کسی حکایت می‌کند که به دیگران می‌گوید باید پیر شوند. اما وقتی خود او به سالخوردگی می‌رسد، متوجه می‌شود که آن دعاهای دیگران به درستی نبوده و در واقع نفرینی بوده است. به این معنی که آرزوهایی که به نظر مثبت می‌آمدند، در واقع به زیان او بوده‌اند.

شمارهٔ ۲

شمارهٔ ۳

هوش مصنوعی: هرکس که به او گفتیم پیر شو، تا زمانی که جوان هستیم، این کار یک رسم و tradition بوده است.

تا جوانیم رسم و آیین بود

هوش مصنوعی: وقتی که پیر شدم، فهمیدم دعایی که کردم در واقع نفرینی برای من بوده است و به همین دلیل نتیجه‌اش به نفع من نبود.

چون شدم پیر شد مرا معلوم

که نبود آن دعا که نفرین بود

شمارهٔ ۳

اطلاعات

برگردان به زبان ساده