جامی » دیوان اشعار » خاتمة الحیات » قطعات » شمارهٔ ۲۲

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>سفله ای می خواست عذر عارفی کز آمدن</p></div>
<div class="m2"><p>سوی تو مانع مرا اشغال گوناگون بود</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>گفت خامش کن که گر سویم نیاید چون تویی</p></div>
<div class="m2"><p>منت ناآمدن از آمدن افزون بود</p></div></div>

فانوس خیال » تصویر 6539 - جامی » دیوان اشعار » خاتمة الحیات » قطعات » شمارهٔ ۲۲

دیوان جامی ـ ج ۲ (واسطة العقد، خاتمة الحیاة) - نورالدین عبدالرحمان بن احمد جامی - تصویر ۶۶۷

شمارهٔ ۲۳

سفله ای می خواست عذر عارفی کز آمدن
سوی تو مانع مرا اشغال گوناگون بود
گفت خامش کن که گر سویم نیاید چون تویی
منت ناآمدن از آمدن افزون بود

هوش مصنوعی: در این بیت، سخن از شخصی است که می‌خواهد از عذر و بهانه‌جویی عارفی صحبت کند که برایش موانعی ایجاد کرده. عارف به او می‌گوید که به جای این بهانه‌ها، بهتر است سکوت کند زیرا اگر او به سویش نیاید، نبودن او از آمدنش بیشتر ناامیدی می‌آورد. به عبارت دیگر، عارف تأکید می‌کند که عدم حضورش خود مشکل بزرگ‌تری است.

شمارهٔ ۲۱

شمارهٔ ۲۲

هوش مصنوعی: مردی بی‌مقدار سعی داشت تا عذر و بهانه‌ای بیاورد برای عارف بزرگی که به خاطر آمدن او، مشغله‌های مختلف مانع از ملاقات او می‌شد.

سفله ای می خواست عذر عارفی کز آمدن

سوی تو مانع مرا اشغال گوناگون بود

هوش مصنوعی: سکوت کن، زیرا اگر من به تو نرسم، نبودن تو در کنار من به مراتب بیشتر از بودنت نگران کننده است.

گفت خامش کن که گر سویم نیاید چون تویی

منت ناآمدن از آمدن افزون بود

شمارهٔ ۲۲

اطلاعات

برگردان به زبان ساده