هوش مصنوعی: چهره زیبا و دلکش تو مانند آغاز صبح است و لب‌های تو به قدری جذاب و دلربا هستند که مانند سبزی‌های تازه جلوه می‌کنند.

هوش مصنوعی: هر کلام زیبایی که از لبانت جاری می‌شود، نتیجه‌ای از دریای بلاغت و زبانی است که در آن غرقی.

هوش مصنوعی: دل از درد تو جراحت دیده و این اشک قرمز، خونابه‌ای است که به خاطر آن زخم جاری شده.

هوش مصنوعی: راحتی که عرب دارد، برای من ساده و دم‌دستی است. چون من هم با دست خودم به راحتی می‌رسم. بنابراین، با صدای بلند می‌گویم: چه قدر این آرامش آسان و دل‌چسب است!

هوش مصنوعی: هیچ درب و راهی نمی‌تواند صوفی را از در تو دور کند، زیرا او عمری را در سفر و جستجوی روحانی گذرانده است.

هوش مصنوعی: زخمی که از تیغ تو خورده‌ام، اکنون آرام و ساکت شده‌ام، مانند میمی که در خواب است و به استراحت پرداخته.

هوش مصنوعی: چون کسی که نتوانسته است هیچ جامی را در تو ببیند، پس هیچ تکه‌ای از زمین نخواهد داشت که به آن شکل بگیرد.