هوش مصنوعی: این بیت بیانگر احساس عمیق ناشی از غم و رنج است. گوینده به این موضوع اشاره می‌کند که درد و اندوهی که از دوری یا بی‌وفایی کسی به او وارد می‌شود، مانند فریادی در صبح ناشی از درد و سختی است. او همچنین به تضاد بین مقام و ارزش خود (که به گوهر تاج شاه تشبیه شده) و رنجی که از طرف آن شخص متحمل می‌شود، اشاره می‌کند. این احساس نشان‌دهنده جدایی بین مقام اجتماعی و وضعیت روحی گوینده است.

هوش مصنوعی: من به خاطر غرور و خودخواهی‌ام، به زانو درآمدم و در برابر بندگی تو سرم را کج کرده‌ام. کلاهم هم به خاطر این نخوت، کج و غرق در خودرؤیی است.

هوش مصنوعی: سالیان سال است که عشق و شور و شوق در دل من جوانی می‌کند. مانند سیلابی که به طور مداوم جاری است، چشمانم را از خواب و غفلت بیدار می‌کند و باعث می‌شود از زیبایی‌های زندگی لذت ببرم.

هوش مصنوعی: تو هرگز به من ندادهای، کافی است که گاهی صدای ناله و درخواست من را به گوش تو می‌رساند.

هوش مصنوعی: اگر به نعمت و خوشبختی خدمتگزاری تو نرسم، چه افتخاری برای من باقی می‌ماند؟ من حتی اگر به مقام و درجهٔ یک سگ در کنار درگاه تو هم برسیم، باز هم برایم شرف و افتخار خواهد بود.

هوش مصنوعی: بدن خسته‌ام مانند جوجه‌ای است که رنگش شکسته، حالا چند وقت است که از غم ها ذوب شده‌ام و چند بار از غصه کم شده‌ام؟

هوش مصنوعی: من همچون جامی هستم که به خاک نشینی می‌مانم و نمی‌خواهم کسی مرا با عنوان مفتی یا عالمانه بخواند؛ من یک صوفی هستم و در خانقاه زندگی می‌کنم.