هوش مصنوعی: من کسی هستم که اگر تو را داشته باشم، به راحتی تو را به دست دیگران می‌سپارم و خودم می‌روم.

هوش مصنوعی: به امید دیدن تو می‌آیم، اما اگر رویت را نشان ندهی، اشتیاق زیادی که برای تو دارم از دل بیرون می‌آید و من از اینجا می‌روم.

هوش مصنوعی: می‌خواهم که تیغ تو بر فرق سرم بیفتد، چون امیدوار نیستم و ترجیح می‌دهم با این حال بروم.

هوش مصنوعی: در اینجا شاعر به تواضع و فروتنی خود اشاره دارد و می‌گوید که من شایستگی ندارم در نزد تو بمانم. بهتر است که خود را به جای سگ‌هایت بگذارم و از درگاه تو دور شوم.

هوش مصنوعی: مرگ نزدیک است، پس به یک سجده بروم و به قبله‌ام روی آورم، زیرا این کار بر من واجب است و باید از این دنیا بروم.

هوش مصنوعی: وقتی که تو را ندارم، اگر در باغ نبینمت، مثل ابر بر روی گل و سرو گریه می‌کنم و می‌روم.

هوش مصنوعی: نگو که از این در بیرون بروم و راحت شوم؛ زیرا می‌خواهم که درد دل خود را با تو در میان بگذارم و سپس به سفر بروم.