هوش مصنوعی: چشمانم پر از اشک غم است و در دل حسرت دیدن کعبه را دارم.

هوش مصنوعی: چشمانم پر از اشک و دل غمگین است، اما برای این سفر به سوی شوق، همه چیز را آماده کرده‌ام.

هوش مصنوعی: خار پایم شده است و خاک سرزمینم را می‌رساند. ای کاش این شتر بتواند این خار را از پایم درآورد.

هوش مصنوعی: بدن من از خاک ایران است، اما جان و روح من متعلق به سرزمین حجاز است. بدنم اینجا حضور دارد، ولی روح و قلب من در آنجا می‌زید.

هوش مصنوعی: کعبه نماد پاکی و معصومیت است، و من با عشق و آرزو به جلو گام برداشته‌ام و در جستجوی آن پاکی هستم.

هوش مصنوعی: در دل من تنها نشانه‌ای از عشق او وجود دارد، مانند لکه‌ای سیاه در سنگ سیاه کعبه. این عشق به اندازه‌ای عمیق و قوی است که شبیه به جنون و دیوانگی‌ام است.

هوش مصنوعی: از روی علاقه به مغیلان، به مسیر بیابان رفتم و حالا دلم برای گل و دشت تنگ شده است.

هوش مصنوعی: ساربان گفت که از سر قدم نپاش، چون من مسافر را برای سفر به دشت دارم.

هوش مصنوعی: به او گفتم که هیچ راهی نمی‌تواند این همه بار سنگین احساسی که من در دل دارم را به دوش بکشد.