هوش مصنوعی: بیا تا به خاطر زیبایی گل، پرده‌ از روی ساقی برداریم و تصویر آن چهره زیبا را در جام بریزیم.

هوش مصنوعی: هنگامی که خواب مستی به چشمان نرگس می‌آید، آن سرو خوش‌چهره را از میان گل‌ها برمی‌داریم و از فرش سبز به عنوان بستر استفاده می‌کنیم.

هوش مصنوعی: از بالای خم، خشت و گل را برداریم و در این میخانه، برای لذت و خوشی طرحی نو بریزیم.

هوش مصنوعی: با صدای چنگ، نغمه‌های ارغنون و آهنگ بربط، فریادی در آسمان این گنبد نیلوفری ایجاد می‌کنیم.

هوش مصنوعی: صدای شادابی و سرخوشی به قدری قوی است که تمام نقاط دنیاست را پر می‌کند. از این بام سبز و زیبا می‌خواهیم ظرف طلایی را به زمین بیندازیم.

هوش مصنوعی: اگر عقل بخواهد ما را نصیحت کند و به دنبال مخفی‌کاری برود، ما به آسانی با یک جرعه از نوشیدنی تلخی این پایه و اساس را به هم می‌زنیم.

هوش مصنوعی: به خاطر محرومیت از حضور در مجلس اهل دل، به هر راهی که بتوانم تلاش می‌کنم تا خودم را به آنجا برسانم.

هوش مصنوعی: واعظ وقتی که شراب خوش طعم نیست، می‌خواند و نغمه سر می‌دهد. بیا بدون ساز و آواز، بگذاریم کسانی که شادابند، در حضور منبر ما دل خوش کنند.

هوش مصنوعی: ما در این دریا آرامش نداریم، اما هر جا که الماس گرانبهایی پیدا کنیم، همانجا لنگر می‌زنیم و توقف می‌کنیم.

هوش مصنوعی: در این شکارگاه، همه جا پر از حیوانات صیاد شده است، پس چرا شب‌ها تلاش خود را بر روی شکاری که ضعیف و لاغر است، متمرکز کنیم؟

هوش مصنوعی: نمی‌توان با حال تشنه به سمت بهشت رفت، بلکه بهتر است قبل از آن که به مقصد برسیم، خود را با نوشیدن شراب از خموشی و خشکی رهایی بخشیم.