هوش مصنوعی: کجاست آن فردی که از بغداد به حله رفت و سپس از حله به نجف روی آورد؟

هوش مصنوعی: نجف را نگو که آنجا محل بزرگی و عظمت است. نجف را نگو که آن مکان برجستگی و افتخار است.

هوش مصنوعی: اهل وفا با محبت و صداقت به او توجه کرده و دل و جان خود را به او سپرده‌اند، در حالی که اهل صفا با پاکی و خلوص نیت دور او گرد آمده‌اند.

هوش مصنوعی: من از روی نیاز و ناتوانی، هدایا و تحف را از جیب خود بیرون آورده‌ام، زیرا از فقر و تنگدستی رنج می‌برم.

هوش مصنوعی: این بیت به این معناست که زمان ارزشمند و عمر پرارزش انسان، به جز در راه خدمت و بهبود حال دیگران، هدر می‌رود و از بین می‌رود. زندگی باید با هدفی بزرگ و خدمت به دیگران سپری شود تا ارزش داشته باشد.

هوش مصنوعی: گاهی با آهنگ غم، احساس اندوه را به تصویر می‌کشم و گاهی با ناله‌ای دردناک، در آتش نگرانی و داغی غم می‌سوزم.

هوش مصنوعی: از درد و اندوه زیادی که در دل دارم، فریاد می‌زنم. همان‌طور که یک چنگ را به شدت می‌نوازند، من هم از شدت درد دلم را مانند دفی بر روی زمین می‌کوبم.

هوش مصنوعی: تصمیم گرفتم که مانند یک جام، از آن مکان مقدس و آرزوی خود دور نشوم و دیگر به هیچ طرف انحراف نکنم.

هوش مصنوعی: متأسفانه، بار دیگر چرخ روزگار و حوادثی که پیش می‌آید، قدرت و سرنوشت را از دستم گرفت و از من دور کرد.