هوش مصنوعی: عمرهای زیادی را صرف انتظار کردم، اما افسوس که زمان به سرعت گذشت و فقط نگاهی به حال و روز من انداخت. افسوس که این لحظات سریع سپری شدند.

هوش مصنوعی: روح من با امید به لب بام می‌پرد و افسوس که بخت و اقبال از وجود من پر و بالی داشت که دیگر نمی‌توانم از آن استفاده کنم.

هوش مصنوعی: من فقط می‌توانم زیبایی لب او را توصیف کنم و در واقع طوطی‌ای هستم که شکر می‌فروشد. نه من مانند کرمی هستم که شکری از من داشته باشد، افسوس.

هوش مصنوعی: من آن عاشق بی‌پولی هستم که زمانه به من خوبی نکرد و از نعمت‌های دلخواه دور ماندم.

هوش مصنوعی: او به من بوسه‌ای نداد تا بتوانم بر خاک پایش بوسه بزنم، چون آن چشمه زلالی که در دلش بود، از لب‌های خونین من نشأت می‌گرفت. حسرت بر این واقعیت داشتم.

هوش مصنوعی: نیمه جانم شدم از یک نگاه او. ای کاش می‌دانست که از پشت سرم کسی دیگر هم به خاطر نجاتم در تلا‌ش است. افسوس!

هوش مصنوعی: آبرو و اعتبار انسانی که در دستانش جامی است، از خاک و زمین ناشی می‌شود. او که به خاطر سجده بر زمین، چهره‌اش زیباتر شده است، سزاوار این است که در هر شرایطی مورد احترام و بقا باشد.