هوش مصنوعی: یار آن‌قدر از ما دور خواهد شد که حتی نگاه کردن به صورت خود را هم نخواهد پسندید.

هوش مصنوعی: ما با دست خود آماده‌ایم تا محبت او را پذیرا باشیم. ای کاش لطفی کند و دست رد بر سینه‌ ما نگذارد.

هوش مصنوعی: ما دلی پر از زخم‌ها داریم و در دریاچه امید شنا می‌کنیم، امیدواریم آن روز را نبینیم که این سبد از آب خالی شود و نتوانیم چیزهایی که به دلمان می‌نشیند را در آن نگه داریم.

هوش مصنوعی: خاک‌نشینان و بی‌قدرها، از پای سمند او دورند، زیرا بختی که با توست هر لحظه ما را لگد می‌زند.

هوش مصنوعی: تنها صدای پیکان‌های او از خاک ما به گوش نمی‌رسد و اگر بعد از مرگ معاذالله چیزی بازگو کند، لحد ما را خواهد گشود.

هوش مصنوعی: بدن به زیر پا می‌افتد و روح دور آن می‌چرخد، وقتی که زخم تیغ او جان را از بدن جدا کند.

هوش مصنوعی: سخن گفتن با این همه لطافت و شیرینی، نشان از جایگاهی بالاتر از ما دارد؛ گویی جامی از یاد آن دهان شیرین به کمک ما می‌آید.