هوش مصنوعی: یا با ظلم و ستم، به من آسیب برسان و زخم عمیقی بر دل من بزن، یا اینکه با نگاه محبت‌آمیزت بر من غمگین، رحم کن و حال مرا تغییر بده.

هوش مصنوعی: من برای لبی که رنگین و شاداب است، جانم را در دنیای خاکی و تشنه‌ای فدای آن می‌کنم. بیا و با لیوانی از می، یک جرعه بر این خاک بیفشان تا از تشنگی رها شوم.

هوش مصنوعی: من همچون سگی هستم که در خدمت توام، و زمانی که بخواهی به شکار بروی، طوقی که به گردنم است را از حلقه خود رها کن.

هوش مصنوعی: چهره‌ی درخشان او را که به تماشای گل‌ها و لاله‌ها می‌رود، با حسرتی آتشین به خاطر زیبایی‌اش، با کمی خاک و خار می‌سوزاند.

هوش مصنوعی: لب به سخن بگشای و داستانی بگو، تا خردمندان بتوانند حقیقتی از عالم غیب را در آینه ذهن خود ببینند.

هوش مصنوعی: برخی اهل نظر و دانش، از غم و اندوه رنج می‌برند. ای سرنوشت، چرا سنگی به خمخانه‌ها و آسمان‌ها بیفکنی؟

هوش مصنوعی: از عشق خود چه شکایتی داری، وقتی که دل‌خوشی‌ات را در دست کسی بی‌رحم و بی‌پروا قرار داده‌ای؟