هوش مصنوعی: غم و اندوه من به اندازه‌ای است که حتی لبخند آن شخص نمی‌تواند موجب شادی شود. من در حالی که تشنه‌ام، از درد می‌میرم و این درد به حدی است که حتی غبغب او هم از آن متاثر نشده و نمی‌نالد.

هوش مصنوعی: اشک من به خاطر تصویری از لبان او، به شکلی زیبا و رنگین درآمد. چشمم از این باده پر شده و با شور و اشتیاق فراوان اشک می‌ریزد.

هوش مصنوعی: در اینجا شاعر به توصیف حالاتی می‌پردازد که برای لذت بردن از زندگی نیاز دارد. او از درد و غم‌هایی که در دل دارد صحبت می‌کند و بیان می‌کند که حتی با وجود این دردها، تمام ابزارها و عوامل خوشی و شادی در دسترس او هستند. در واقع، او به نوعی از زندگی شکایت دارد ولی هنوز هم تلاش می‌کند تا از لحظات خوش بهره‌مند شود.

هوش مصنوعی: از دوری محبوب سوزانده شدم و اکنون بر دل من صد زخم مثل تب وجود دارد، اما کسی به حال من نمی‌سوزد.

هوش مصنوعی: وقتی آن ماه سوار بر اسب می‌رود، در هر قدم او صدها سر که به زیر سم‌های اسبش افتاده‌اند را نمی‌بیند.

هوش مصنوعی: جوانی که در اوج زیبایی و افتخار به خواب رفته، حتی سر پیران نزدیک هم به او توجه نمی‌کند.

هوش مصنوعی: برای دیدن آن ماه، مانند رودخانه، لوح را در دست گرفته‌اند و اهل نظر برای ورود به مکتب به راه می‌نگرند.

هوش مصنوعی: زیبایی چهره‌اش به اندازه‌ای است که خط نشانی بر روی چهره‌اش به وجود آمده است و هنوز روز به پایان نرسیده و شب نیامده، او به یاد هم آن شبگریان نمی‌افتد.

هوش مصنوعی: تا زمانی که نوشیدنی‌ای با غم و اندوه بنوشم، آن زمان داستان جدایی را با دودی که از دل برمی‌خیزد و اشکی که از چشمانم می‌ریزد، روایت می‌کنم.