هوش مصنوعی: این بیت به احساس عمیق عشق و دلتنگی اشاره دارد. شاعر به طور غیرمستقیم بیان می‌کند که غم و درد دلش چنان است که هرگاه به چهره محبوب نگاه می‌کند، همه زخم‌های دلش باز می‌شود. نگاه عاشقانه محبوب، به قدری عمیق و تاثیرگذار است که باعث می‌شود چشم عاشق قادر به دیدن چیز دیگری نباشد و تمام توجهش معطوف به محبوب شود.

هوش مصنوعی: ای معشوق، امشب به من آتش نزن، زیرا دلتنگی و اشتیاق به تو مرا بی‌تاب کرده است. نگذار که این دلتنگی و اندوه، مانع از دمیدن زندگی در من شود.

هوش مصنوعی: گاهی محبت تو باعث می‌شود که من با دل پر از محرومیت دیدار تو را تجربه کنم، مثل اینکه زلف زیبای تو گاهی بر گل سرخی پوشیده می‌شود و گاه از آن پوشش برمی‌دارد.

هوش مصنوعی: رگ جان من تحت تأثیر لذت آن عشق به شدت به هم پیچیده و به گونه‌ای شده که اگر کسی نتواند از او بهره‌مند شود، چطور می‌تواند خود را به آن عشق ببندد؟

هوش مصنوعی: وقتی دل عاشق به روی محبوب باز نمی‌شود، بهتر است در جمع دیگران ظاهر نشود و خود را از آنها دور کند.

هوش مصنوعی: گاه‌گاهی که به تلخی به زبان می‌آورم، از دل به کسی بد می‌گویم. نکنه از شیرینی لبانم، آن‌ها به هم نزدیک شوند و به آشتی بپردازند.

هوش مصنوعی: وقتی کسی زیبایی آن لب‌ها را توصیف کند، قلمش به قدری شیرین و دلپذیر می‌شود که گویی قند خالص را بر کاغذ پاشیده است.