هوش مصنوعی: این شعر به زیبایی و جذابیت شخصی اشاره دارد که با قامت بلند و زیبای خود، نگاه‌های خیره دیگران را به خود جلب می‌کند. همچنین، از خاک درختی که بر روی آن ایستاده است، چیزی نصیب بینایان نمی‌شود. درواقع، این بیت به نوعی به بی‌فایده بودن تماشای زیبایی‌های ظاهری اشاره می‌کند و نشان می‌دهد که زیبایی واقعی در عمق وجود فرد نهفته است.

هوش مصنوعی: جز به اشک و غم شبانه که از دیدن زیبایی تو بر چشمانم نشسته، چه چیزی می‌تواند زخم‌های دلِ داغدیده را التیام بخشد؟

هوش مصنوعی: تنها با دیدن تو از دور و حسرت خوردن بر جدایی‌ات، برای من هیچ چیزی باز نمی‌شود و هیچ نفعی ندارد.

هوش مصنوعی: زیبایی و ارزش من مانند طلاست، اما اگر نتوانم از این زیبایی بهره‌برداری کنم، پس برای دیگران نیز چه نفعی خواهد داشت؟

هوش مصنوعی: اگر کمرم به نقره آراسته باشد، چرا باید از آنچه که داری دست بکشید؟ کمرهای زرین دیگران چه فایده‌ای دارند؟

هوش مصنوعی: خبر از یوسف ما به مانند گل است که بویی دل‌انگیز دارد. اما برای کسانی که از زیبایی‌ها بی‌خبرند، چنین چیزهایی هیچ گونه تاثیری نخواهد داشت.

هوش مصنوعی: تنها در سختی‌ها جام دل بیدل را می‌توانم باز کنم و نمی‌دانم دیگران در چه حالاتی آن را می‌گشایند.