هوش مصنوعی: ای ماه نُو، تو همچون تکه‌ای سم بر سنبله ای که از داس بسته شده‌ای.

هوش مصنوعی: در برای سوار تو، نه نعل و میخی وجود دارد که به سپرت کمک کند، بلکه نشانه‌ای از قدرت و توانایی توست که همچون هلال و ستاره‌ای درخشان بر افراشته شده است.

هوش مصنوعی: با حرکتی که تو داری، من هم مانند یک توپ در حال چرخش و نوسان هستم.

هوش مصنوعی: در وجود تو به خاطر زیادی هوش و ذکاوت، شبیه به دیوانگان شده‌ای که لباس‌های مردم را بر تن می‌کنند.

هوش مصنوعی: تا وقتی که تقدیر مقدر شد، سینهٔ تو از حسد پر شد و مثل گندم شکافته شد.

هوش مصنوعی: هر جا که نگاهت بیفتد، قدمت پیش‌تر از آنجا خواهد بود.

هوش مصنوعی: ستاره سهیل در آسمان پیوسته و درخشان است، همانطور که صدای خوش یک آوازخوان در دل طبیعت جاودانه و دلنشین است.

هوش مصنوعی: اگر ترس از ضربه‌های تازیانه به تو بیفتد، این ترس ممکن است تو را به خیال و تصوراتی از پشت دچار کند.

هوش مصنوعی: هرچقدر که انسان در مسیر خود به سمت هدف حرکت کند، اگر این حرکت مبتنی بر خودش و خواسته‌های درونی‌اش باشد، به عمق موفقیت و هویت واقعی‌اش نزدیک‌تر می‌شود.

هوش مصنوعی: تو با قدم‌های استوار و پیوسته در این مسیر حرکت می‌کنی و همیشه از این ارتفاع بالا می‌آیی.

هوش مصنوعی: این بیت به بیان این نکته می‌پردازد که حتی در زندگی‌هایی که به نظر می‌رسد پایدار و ماندگار هستند، یک عنصر راز و جادو وجود دارد که توجه را جلب می‌کند. یعنی وجود یک نیروی خاص و زیبا، شبیه به سحر و جادو، در درون این دائمی بودن احساس می‌شود که باعث تداوم و جذابیت آن می‌گردد.

هوش مصنوعی: یعنی آن شاهی که قدرت و سلطه خود را بر کشور و قلمرو حکمرانی دارد.

هوش مصنوعی: هر صبح، با نواختن ساز شاه، روز جدیدی برای دعا و درخواست از خدا آغاز می‌شود.

هوش مصنوعی: اگر طبیعت او این دعا را نپذیرد، پس هیچ چیز دیگری نمی‌تواند آن را قبول کند.