هوش مصنوعی: مدت زیادی است که زمانه زخم غم من را بر دل گذاشته و به جای اینکه زخم قدیمی‌ام التیام پیدا کند، زخم جدیدی بر دل من می‌کوبد.

هوش مصنوعی: هر زخمی که به انسان می‌زند، اگرچه دردناک است، می‌تواند او را به سمت بهبودی و بهتر شدن سوق دهد. این زخم‌ها همواره می‌توانند درسی برای یادگیری و رشد فراهم کنند و در نتیجه، برخی زخم‌ها عمیق‌تر و تأثیرگذارتر هستند.

هوش مصنوعی: غم من زیر هزار کوه پنهان است و اگر کسی دستش به من برسد، هزار کوه دیگر بر او می‌افزايم.

هوش مصنوعی: اگر در میهمانی او حاضر شوم، هرچند که پیش من از کباب جگر خبری نباشد، او برای من از آن خواهد آورد.

هوش مصنوعی: در آنجا میان شادی‌های زندگی، صد نوع زهر تلخ وجود دارد که اگر شکر به آن اضافه شود، می‌تواند خوشایند و لذت‌بخش باشد.

هوش مصنوعی: اگر از در محبت و kindness وارد نشود، ای کاش از این خانه ناراحتی و ناامیدی بیرون بروم.

هوش مصنوعی: می‌دانی که چه چیزی مایه آرامش من است؟ تنها سنگی است که در روز قیامت زیر سرم قرار می‌گیرد.

هوش مصنوعی: اگرچه در دل و جانم زخم‌هایی وجود دارد و از مرگ می‌ترسم، اما این ترس مرا به جلو می‌برد.

هوش مصنوعی: پرنده‌ای در قفس گرفتار شده بود و البته سرنوشت به او کمک کرد و در نهایت قفس را برایش شکست.

هوش مصنوعی: پرچم صداقت و پاکی به اهتزاز درآمد و در فضای مقدس در حال حرکت و پرواز است. او در کنار قصر جاودان استراحت کرده است.

هوش مصنوعی: کسی که هرگز جای دیگری جز فضای تنگ قفس را ندیده بود، در غم از دست دادن او، با ناخن اندوه بر چهره‌اش خستگی را نقش زد.

هوش مصنوعی: دانای آگاه از زیبایی باغ، شکرگزاری می‌کند که پرنده‌ای از قفس آزاد شده است.

هوش مصنوعی: روح انسان مانند پرنده‌ای است پاک که در دنیای مادی و محدودیت‌های آن گرفتار شده است. این پرنده در عین حال که به بلندی و عظمت دست می‌یابد، در قفس تنگ و پست خاکی نیز به سر می‌برد.

هوش مصنوعی: اگر پرنده تو واقعاً پرواز کرده است، پس چرا در این قفس نمی‌شکنی و آزاد نمی‌شوی، ای کسی که به قفس وابسته‌ای؟

هوش مصنوعی: اگر چشم تو به جلوه‌گاه پرنده بیفتد و آن را همان‌گونه که هست ببینی، شکستن قفس و آزادی‌اش برای تو آسان خواهد شد.

هوش مصنوعی: در خارج از این قفس، همه جا سرسبز و پر از شکوفه‌های بهاری است.

هوش مصنوعی: دل شاد و خوشی که در بهشت زندگی می‌کند، از درد و سختی این دنیای تیره و تار بی‌نیاز است.

هوش مصنوعی: در این دنیا، هیچگاه در جایی که به نظر می‌رسد خانه‌ات است، بی‌دغدغه نمان؛ چرا که در نهایت، منزل اصلی تو جا و مکانی دیگر است.

هوش مصنوعی: کسی که قلبی روشن دارد، کجا می‌تواند درک کند زیبایی گل را؟ و کسی که آزاد و رهاست، چطور می‌تواند با زبان گل زبانی چون سوسن صحبت کند؟

هوش مصنوعی: به تماشای گلی می‌رویم که از میان گل‌ها سر برآورده است، چهره‌ای که در زیر گل‌ها مخفی شده و در آنجا اقامت گزیده است.

هوش مصنوعی: این جمله به این معناست که گل سوسن، که نمادی از زیبایی و آزادگی است، با صدای دلنشین و فن بیان خود می‌تواند همه‌جا شنیده شود، حتی اگر از خاکی که او را پوشانده است برآید.

هوش مصنوعی: به باغ نگاه کن و ببین که چرا گل‌ها با دل‌تنگی و اشک آمیخته شده‌اند و دامن‌شان به غم و اندوه آغشته است.

هوش مصنوعی: در اینجا شاعر به تمایل و آرزوی خود برای ارتباط با یک فرد خاص اشاره می‌کند. او احساس می‌کند که دستاوردهایش در زندگی ممکن است به خاطر عدم توانایی او در ارتباط با آن شخص از دست برود. به نوعی، او خود را مسئول می‌داند و به دنبال یافتن راهی برای اصلاح اشتباهاتش است.

هوش مصنوعی: گل‌ها در حال شکفتن هستند، اما معشوقه‌ی ما در زیر خاک خوابیده است.

هوش مصنوعی: ای نسیم، بلند شو و به گل‌زار برو و از هر گل و گیاهی که در آنجا هست، یک داستان یا راز بپرس.

هوش مصنوعی: از گلی که به زندگی می‌آید، می‌توان فهمید که چطور آنچه در آن است، به زندگی و مرگ مرتبط شده است. از کسی که در خواب است، می‌توان درباره‌ی زیبایی و رازهای نهفته در دل آن گل سؤال کرد.

هوش مصنوعی: به تازگی و زیبایی جوانه‌های باغ نگاه کن، اگر گل‌های نسترن بپرسند، می‌توانی ببینی که چقدر پژمرده شده‌اند.

هوش مصنوعی: در آنجا که درخت سرو بر لب آب قرار دارد، به آن سرو نزدیک شو و از او درباره حال و روز درخت نارون که در کنار اوست بپرس.

هوش مصنوعی: وقتی شمعی مانند لاله در باغ روشنایی ببخشد، از آن روشنایی در هر محفل و دورهمی بپرسید.

هوش مصنوعی: وقتی فرش نرم و زیبای حریر سبز را زیر پا بگذارید، جنس آن چگونه است؟ مثل این است که آن بدن در زیر خار و خاردار قرار گیرد.

هوش مصنوعی: سوسن زمانی که با زبانی شیرین و نباتی از سکوت و خاموشی صحبت می‌کند، از تو می‌خواهد تا از لب‌های شیرینش بپرسی.

هوش مصنوعی: پس از فصل بهار، زمان خزان و خشک شدن چمن‌ها فرا می‌رسد.

هوش مصنوعی: من در این دنیا حضور داشتم و برادری عزیز و ارزشمند نیز در جمعی از نظم و شعر با من بود که مانند جواهری گرانبهاست.

هوش مصنوعی: این انسان، برادری است که در زمینه علم و دانش مانند او در زمان‌های دیگر به ندرت به دنیا آمده است.

هوش مصنوعی: در باغ علم و دانایی، بلبل خوش‌صدایی بر فراز آسمان، همچون ستاره‌ای درخشان و زیبا می‌درخشد.

هوش مصنوعی: خورشید ویژگی‌های والای محمد (ص) که همیشه پیشرو در نشر نور و هدایت است.

هوش مصنوعی: اگر جزیی از خصوصیات و زیبایی‌های او را توصیف کنم، می‌توان دفتری پر از فضایل اخلاقی را در این مورد نوشت.

هوش مصنوعی: ای کاش و افسوس که از باغ زندگی، بدون اینکه بهره‌ای ببرم، میوه‌های کمالات خویش را از دست دادم.

هوش مصنوعی: چون او، که قرن‌ها را نادیده گرفته، با بینش و دقت در لحظه‌ها و فن بیان خود روشن‌دل است.

هوش مصنوعی: به این نکته توجه کن که چیزی که ارزشمند است، در نظر نگه‌داشتن آن اهمیت دارد.

هوش مصنوعی: تو رفتی و یاد تو برای من درد و داغ به جا گذاشت. در دل من هنوز صد حسرت از تو باقی مانده و امیدوارم که روزی دوباره ببینمت.

هوش مصنوعی: بلبل به خاطر زیبایی‌های گلستان دچار سختی و رنج شد، اما در نهایت، باد صبا گل را برد و تنها خارها برای او باقی ماند.

هوش مصنوعی: دریا از اشک‌های من پر شده، اما چه فایده دارد؟ زیرا آن گوهر ارزشمند من در کنارم وجود ندارد.

هوش مصنوعی: ای دوست مهربان، به من رحم کن و به دادم برس، زیرا که از دستم رفت و دیگر توانایی‌ام را از دست داده‌ام.

هوش مصنوعی: من در حیرت‌ام که چرا از دل زخم‌خورده‌ام هیچ نشانه‌ای باقی نمانده، در حالی که این آتش و بی‌قراری هنوز در دل وجود دارد.

هوش مصنوعی: کسی که همیشه آرزوی جان و زندگی‌اش را داشت، حالا جانش از دست رفته و نمی‌داند برای این وضعیت چه باید بکند.

هوش مصنوعی: دلی که از محبت گل لبریز بود، اکنون به دلیل آن خاری که در دل نشسته، دیگر گلی در آن باقی نمانده است و تنها درد و رنج آن خار باقی مانده است.

هوش مصنوعی: هر چیزی که از قلم خوش‌خط و زیبا او دریافت کنم، برایم ارزشمند است.

هوش مصنوعی: ای کاش به روح پاک شخصیتی چون امین، که درگاه او شایسته روح‌الامین است، کمتر از گدایان بیافتد.

هوش مصنوعی: خداوند، به آن نفس پاک و خالص او که هر چیزی که نمی‌بایست را از آلودگی پاک کرده‌ای، لطف کن.

هوش مصنوعی: خداوندا، به خاطر پاکی و صفای دل او که تصویر درخشان وجود تو را در دلش منعکس کرده است، بیاندیش.

هوش مصنوعی: کسیکه در فقر و تنگی به سر می‌برد و گناهکار است، همچون غریبی در دریای گناهان غرق شده است. او در شبیخون تنگدستی به سر می‌برد و بالشی از خشت و بستری از خاک دارد.

هوش مصنوعی: کسی که با دست پر خدمتت آمده و لباسی از نعمت‌های الهی بر تن کرده است.

هوش مصنوعی: از آسمان generosity و ابر بخشندگی، باران رحمت جاودانی بر سر او بریز.

هوش مصنوعی: اگر در این لحظه کسی به دلیل غفلتی جسارت کند و رو به تو آورد، به او توجّه نکن.

هوش مصنوعی: زمانی که نام محمد با فضل بی‌پایان و برجسته‌ای که دارد، شناخته شد.