جامی » دیوان اشعار » فاتحة الشباب » رباعیات » شمارهٔ ۳۳

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>تا کی ز رخت پرده گشایم گستاخ</p></div>
<div class="m2"><p>وز لعل لبت بوسه ربایم گستاخ</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>زین پس قدم از تارک سرخواهم ساخت</p></div>
<div class="m2"><p>تا چند به پا سوی تو آیم گستاخ</p></div></div>

شمارهٔ ۳۴

تا کی ز رخت پرده گشایم گستاخ
وز لعل لبت بوسه ربایم گستاخ
زین پس قدم از تارک سرخواهم ساخت
تا چند به پا سوی تو آیم گستاخ

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر از عشق و تمایل خود برای نزدیک شدن به معشوق سخن می‌گوید و می‌پرسد تا چه زمانی می‌تواند به راحتی به او نزدیک شود و از لب‌هایش بوسه بگیرد. او تصمیم می‌گیرد که دیگر به پا به سوی معشوق نرسد و به نوعی در جستجوی استقلال باشد. احساس گستاخی و شجاعت او در بیان عشقش مشهود است.

شمارهٔ ۳۲

شمارهٔ ۳۳

هوش مصنوعی: تا کی باید بی‌پروا به چهره‌ات نگاهی بیندازم و جسورانه لبانت را ببوسم؟

تا کی ز رخت پرده گشایم گستاخ

وز لعل لبت بوسه ربایم گستاخ

هوش مصنوعی: از این به بعد، قدم‌هایم را از روی سرم برمی‌دارم تا بتوانم با جسارت به سمت تو بیایم.

زین پس قدم از تارک سرخواهم ساخت

تا چند به پا سوی تو آیم گستاخ

شمارهٔ ۳۳

اطلاعات

برگردان به زبان ساده