جامی » دیوان اشعار » فاتحة الشباب » رباعیات » شمارهٔ ۱۴۴

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>صد تیغ جفا زدی و راندی ز درم</p></div>
<div class="m2"><p>وانگه گله می کنی که رفتی ز برم</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>با این همه خاک باد بر فرق سرم</p></div>
<div class="m2"><p>گر عهد و وفای تو به پایان نبرم</p></div></div>

دیوان جامی ـ ج ۱ (فاتحة الشباب) - نور الدین عبدالرحمان جامی - تصویر ۸۷۶

شمارهٔ ۱۴۵

صد تیغ جفا زدی و راندی ز درم
وانگه گله می کنی که رفتی ز برم
با این همه خاک باد بر فرق سرم
گر عهد و وفای تو به پایان نبرم

هوش مصنوعی: در این ابیات، شاعر از درد و ظلمی که از طرف معشوقش دیده صحبت می‌کند. او می‌گوید که معشوق با تیغ جفا به او آسیب رسانده و به طور ناگهانی رفته است. حالا معشوق شکایت می‌کند که چرا از او دور شده است. شاعر به او یادآوری می‌کند که با وجود همه این سختی‌ها، هنوز به یاد اوست و به وفاداری‌اش ادامه می‌دهد.

شمارهٔ ۱۴۳

شمارهٔ ۱۴۴

هوش مصنوعی: تو با بی‌رحمی و سختی بسیار مرا راندی و از درم بیرون کردی، حالا چرا از دست رفتن خودت گله‌مندی می‌کنی؟

صد تیغ جفا زدی و راندی ز درم

وانگه گله می کنی که رفتی ز برم

هوش مصنوعی: با وجود تمام دشواری‌ها و مشکلاتی که دارم، با این حال اگر وفای تو را فراموش نکنم و به آن پایبند بمانم، هیچ چیز نمی‌تواند بر من تاثیر بگذارد.

با این همه خاک باد بر فرق سرم

گر عهد و وفای تو به پایان نبرم

شمارهٔ ۱۴۴

اطلاعات

برگردان به زبان ساده