جامی » دیوان اشعار » فاتحة الشباب » رباعیات » شمارهٔ ۱۳۸

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>هر چند که در دل غم هجران افکند</p></div>
<div class="m2"><p>جان پرتو حسن به جانب آن افکند</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>حسن را چو فزون نمود یک نقطه دگر</p></div>
<div class="m2"><p>از خون جگر قطره به دامان افکند</p></div></div>

دیوان جامی ـ ج ۱ (فاتحة الشباب) - نور الدین عبدالرحمان جامی - تصویر ۸۷۵

شمارهٔ ۱۳۹

هر چند که در دل غم هجران افکند
جان پرتو حسن به جانب آن افکند
حسن را چو فزون نمود یک نقطه دگر
از خون جگر قطره به دامان افکند

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر از درد جدایی و حسرتی که به خاطر عشق دارد سخن می‌گوید. او حس و حال خود را این‌گونه توصیف می‌کند که با وجود غم جدایی، تاب و توانی که به خاطر زیبایی محبوبش دارد، او را به سمت آن محبوب می‌کشاند. همچنین، هرگاه زیبایی آن محبوب بیشتر می‌شود، شاعر هم از دل خود بریده و ناحق خون جگرش را به خاطر عشق و درد جدایی به زمین می‌ریزد.

شمارهٔ ۱۳۷

شمارهٔ ۱۳۸

هوش مصنوعی: هرچند که غم دوری در دل می‌نشیند، اما جانم به خاطر زیبایی‌اش به سوی او کشیده می‌شود.

هر چند که در دل غم هجران افکند

جان پرتو حسن به جانب آن افکند

هوش مصنوعی: وقتی زیبایی به حد زیادی افزایش یابد، حتی یک نقطه اضافه از آن به خاطر درد و رنجی که وجود دارد، همچون قطره‌ای بر دامان می‌نشیند.

حسن را چو فزون نمود یک نقطه دگر

از خون جگر قطره به دامان افکند

شمارهٔ ۱۳۸

اطلاعات

برگردان به زبان ساده