جامی » دیوان اشعار » فاتحة الشباب » رباعیات » شمارهٔ ۱۲۸

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>رفتی که دلم ز بار غم رنجه کنی</p></div>
<div class="m2"><p>تا خاطرم از بار ستم رنجه کنی</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>مشکل که زیم بی تو چو آیی روزی</p></div>
<div class="m2"><p>زنهار به خاک من قدم رنجه کنی</p></div></div>

دیوان جامی ـ ج ۱ (فاتحة الشباب) - نور الدین عبدالرحمان جامی - تصویر ۸۷۳

شمارهٔ ۱۲۹

رفتی که دلم ز بار غم رنجه کنی
تا خاطرم از بار ستم رنجه کنی
مشکل که زیم بی تو چو آیی روزی
زنهار به خاک من قدم رنجه کنی

هوش مصنوعی: شاعر در این ابیات از احساس دلتنگی و غم خود صحبت می‌کند. او منتظر است که معشوقش بازگردد و با حضورش، دل او را از بار غم رها کند. همچنین، نگران مشکلاتی است که بی‌محبوب پیش آمده و از او می‌خواهد که با قدم نهادن بر خاک او، بتواند کمی از آن درد آزاد شود.

شمارهٔ ۱۲۷

شمارهٔ ۱۲۸

هوش مصنوعی: رفتی تا دل من از غم راحت شود و یادم از یاد ستم‌ها و رنج‌ها پاک شود.

رفتی که دلم ز بار غم رنجه کنی

تا خاطرم از بار ستم رنجه کنی

هوش مصنوعی: وقتی که با تو نیستم، روزی می‌آید که ای کاش به خاطر من، روی خاکم قدم بگذاری.

مشکل که زیم بی تو چو آیی روزی

زنهار به خاک من قدم رنجه کنی

شمارهٔ ۱۲۸

اطلاعات

برگردان به زبان ساده